Juni begint met een temperatuur overdag van ruim 30 graden en heel weinig wind.
We blijven een dag bij Porto Roma.
Henk haalt z’n duikbril helemaal uit elkaar om de randen goed schoon te maken.
Ik boen het venster schoon, dat aan de voorkant onder de bimini geritst zit. Het kan worden opgeborgen tot de herfst. Nu het weg is kan de wind onder de bimini door voor wat verkoeling zorgen.

Schildpaddenbaai
Wind! Ik ben al voor 7 uur wakker en het waait, uit het noorden. Een gunstige wind om de 9 mijlen naar de zuidbaai van Zakynthos te zeilen. Henk is er wel voor te porren als ik hem wakker gemaakt heb.
Met alleen de genua zeilen we heel rustig naar Porto Koula en al voor de lunch liggen we achter ons ankertje..
Omdat het in de middag bijna niet waait is het alweer erg heet. Er zijn wel golven van de vele bootjes, die heen en weer varen tussen Laganas en het eiland Marathonisi.
Ik begin met een nieuw klusje. De hoes van 1 zitzak is kapot, versleten. De binnenzak met polystyreen korreltjes gebruiken we om op te zitten op het achterplatform. De ‘zithoek’ is namelijk niet goed. Het idee is er 2 losse kussentjes van te maken. Met een hoes eromheen, gemaakt van een kleurige gestreepte handdoek.
Klittenband in de zijnaad om de binnen kussens erin te kunnen doen. Een lusje eraan voor een touwtje. Zodat die ergens vastgeknoopt kan worden tegen wegwaaien.
Als ze klaar zijn nemen we ze meteen in gebruik.
Schildpadden in zicht bij de boot, prachtig! Daar genieten we van. Ze zwemmen net onder het wateroppervlak en af en toe komt de kop even boven water. Deze baai wordt ook wel schildpaddenbaai of Turtle Bay genoemd. Op het strand worden de eieren gelegd. En als die uit komen lopen de baby schildpadjes naar zee. In een groot deel van de baai mag niet geankerd worden.
Na 6 uur, als het niet zo heet meer is, gaan we naar de wal. Langs eeuwenoude olijfbomen lopen we naar een supermarkt in het dorp Laganas. We moeten daarbij geregeld op Google Maps kijken, want er zijn veel doodlopende wegen. De winkel is niet groot, maar heeft de meeste dingen van m’n lijstje.
Het is ons opgevallen dat alle mensen die we tegenkomen Nederlands spreken. Ook op het terras, waar we beland zijn, zitten alleen maar Nederlanders. We raken in gesprek met de mensen aan het tafeltje naast ons. Even later zitten we bij hen aan tafel. Dat praat gemakkelijker. Ze zijn een week met vakantie op Zakynthos en vertellen dat dit deel van Zakyntosh een soort Nederlandse kolonie is in vakantietijd. Ze vinden het bijzonder dat wij op een boot wonen en daarmee rond varen. Ze vragen of we wel kunnen slapen als de boot beweegt. Haha, zo kijken mensen die geen boot gewend zijn er dus tegen aan.
Na 2 drankjes en een saganaki cheese lopen we terug naar de bijboot.

Van Zakynthos naar Kefalonië
Omdat we zaterdag 4 juni een eind willen zeilen vertrekken we al om 8 uur.
Het plan is langs de westkant van Zakynthos naar het noorden te zeilen.
Eerst hebben we de noordoostelijke wind recht van achteren tot de kaap. Bij het ronden van de kaap hebben we halve wind. De wind neemt toe tot windkracht 6 en Wahoo vliegt er vandoor. De fok wordt voor het grootste deel ingerold, zodat een klein puntje overblijft. Het is net niet aan de wind langs de kust naar het noordwesten. Met een 2e rif in het grootzeil gaan we nog steeds hard.
Na 1,5 uur is de wind bijna op. We motoren een stukje. Tot het weer gaat waaien. Het is een afwisselende zeildag, zowel wat wind als zeilvoering betreft.
Het 2e rif blijft in het grootzeil. Maar fok en genua wisselen elkaar af, al naar gelang de windsterkte. Ons plan was in de baai van Argostoli te ankeren. Maar het wordt de grote zuidbaai van Kefalonië, bij Kanali beach.

1e pinksterdag is er heel weinig wind en veel zon. Daardoor is het heet. Als het ’s middags gaat waaien vertrekken we. Alleen de genua wordt uitgerold. Na een half uur stopt de wind er al weer mee. We ankeren voor het dichtstbijzijnde strandje. ’s Avonds opeens 10 knopen wind uit het zuidwesten. We gaan verder. Voorbij de zuidoostpunt van Kefalonië. We ankeren aan de oostkant voor Spithi beach. De zon is dan net ondergegaan.

Als het 8 knopen waait vertrekken we de volgende ochtend. Aan de wind naar het oosten. De wind is noordoost. We gaan overstag en het is bezeild langs de kust van Kefalonië.
In de loop van de ochtend zakt de wind weer weg. We dobberen verder. Totdat het weer gaat waaien. Dan is de wind opeens noord tot noordoost en hard. We kruisen naar de baai Antisamos. We ankeren in 26 meter water, voor een breed strand met veel ligstoelen.
De overige geankerde boten liggen in de andere hoek van de baai, achter 3 gele boeitjes. Geen idee waarvoor die boeitjes er liggen. Er staat niets op de kaart.

Van Kefalonië via Mytikas naar Meganisi
Als we dinsdagochtend net aan de koffie zitten komt er een waterscooter met een dame er op naar ons toe varen. Ze vraagt of we over 10 minuten willen vertrekken. Het gebied waar we liggen wordt gebruikt voor watersporten. Zij werkt daar. We zeggen toe dat we na de koffie ankerop gaan.
Voor de wind zeilend met grootzeil en genua gaan we tussen Kefalonië en Ithaka door. Het waait lekker dus het schiet goed op. Totdat we bij de noordwestkant van Ithaka zijn. Dan valt de wind weg. We dobberen een uur voort met 1 knoop snelheid. Verderop lijkt wind te zijn. Daar motoren we in een kwartier naar toe. Dan kunnen we weer zeilen, nog steeds richting het water tussen Lefkas en Meganisi. Totdat de wind weer weg zakt en daarna uit het zuiden komt. We stellen ons doel bij: naar Arkoudi, ankeren aan de oostkant. Daar doen we 3 pogingen in 22-26 meter water. Maar het anker houdt niet en we komen te dicht bij de puntige rotskant. We geven het op. Het is weer gaan waaien, uit het westen. We gaan naar Mytikas. Daar zijn we net voor zonsondergang. Het anker houdt meteen. Maar Henk vindt dat we te dicht op de lijn liggen van ‘verboden te ankeren’. Dus anker weer omhoog en dichter naar de haven. Na een lange dag en 34 mijlen zeilen liggen we eindelijk goed.

In Mytikas weet ik een goede en ruim gesorteerde Proton supermarkt. Henk brengt me naar de haven, waar ik het afval kwijt kan in een grote container.
Ik word leuk geholpen in de winkel. Ik kan zelfs de boodschappen laten bezorgen bij de haven. Maar alles past in de rugzak en het boodschappenkarretje.
Het is ondertussen flink gaan waaien. Terug aan boord besluiten we naar Meganisi te zeilen. Dat doen we met alleen de genua uitgerold. Opeens is de wind gedraaid van zuidoost naar west. We gaan kruisen. Gelukkig draait de wind later terug, zodat Meganisi bezeild is.
De baai Ormos Limni ligt al redelijk vol. Alle boten hebben lijnen naar de wal.
Er is nog een mooie plek voor ons in de hoek, voorbij een particuliere steiger.
Ik ben voorbereid met badpak en waterschoentjes aan. Om lijnen naar de wal te zwemmen en daar ergens aan vast te knopen. Beide kan ik om een boompje leggen en met een paalsteek vast maken. We liggen!
BaraVara ligt tegenover Wahoo. Onze Zweedse vrienden Lars en Ingela komen in hun dinghy aan roeien om even dag te zeggen.
We spreken af donderdagochtend om half 11 met hen te gaan wandelen.

Een perfecte dag om te wandelen! Een beetje bewolkt, wat wind, niet te heet. We lopen via een leuk pad, langs een paar baaien, naar het dorpje Katomeri. Dat ligt hoog. Het is inmiddels lunchtijd en we vinden een gezellig terras met muurschilderingen. Een koel drankje gaat er wel in. En een lichte lunch. Henk en Lars nemen saganaki cheese en Ingela en ik delen moussaka met gefrituurde aardappeltjes en wat salade. Heerlijk! De terugweg gaat naar beneden, naar Vathi. Het is een makkie na zo’n heerlijke lunch. We doen wat boodschappen in Vathi. Daarna lopen we terug naar de baai. Waar een  frisse duik in het water zeer welkom is.
We zijn uitgenodigd om op BaraVara te komen eten. Wraps met kip en salade. Heerlijk!
Opeens alarm! Tegelijk op de telefoon van Lars en van Ingela. Een paar minuten later op die van Henk. Die van mij gaat nog weer later. Het is een weeralarm: Storm en hevige regenval verwacht in de komende 24 uur. Terug aan boord kijken we of alles stormvast zit en de ramen dicht zijn.

Gestommel op het dek. Wat is Henk aan het doen? Geen idee. Het is donker, het regent en het heeft geonweerd. Als ik ’s morgens opsta zie ik het: de achterlijn aan stuurboord ligt op het dek. We hebben alleen een achterlijn aan bakboord. De stuurboordzijde is niet geknapt. Maar het boompje waar hij aan vast zat staat er niet meer. De harde wind vannacht heeft de wortels los gerukt.
Ik ga het water in om de lijn weer vast te knopen. Nu aan een dikkere boom met dikke wortels die uit de rots komen.

Wat vreemd, de ankerketting wijst naar bakboord en niet vooruit.
De oorzaak is snel gevonden: de ankerketting zit over 2 bladen van een stokanker. Met dat anker zit de steiger even verderop vast.
Het lukt niet om met behulp van een lijn de ketting te bevrijden.
Dan moet Henk maar duiken. Een meter of 8 diep. Ik laat de ketting vieren. En snel daarna is de ketting  vrij en kan ik hem weer een eind in halen. Nu Henk toch de duikspullen aan heeft gaat hij de kiel aan stuurboord schoon schrapen. Met een Zweedse ijskrabber, die Lars ons aanraadde en cadeau gaf.
Het is minder heet vandaag. Ik ga soppen en dweilen. Daarna afkoelen in het water.
De regen van afgelopen nacht heeft de boot schoon gespoeld en ontdaan van zand en zout.
Lars en Ingela komen ‘happy hour’ met ons doen. Henk maakt frietjes en hapjes klaar in de airfryer. Sommige maak ik klaar op de crispplaat in de oven. Omdat ze in de airfryer uit elkaar vallen. Ingela neemt een salade en tzatziki (Griekse yoghurt met komkommer en knoflook en nog wat kruiden) mee.
We hebben een heel gezellige avond. Ondanks dat het weer gaat regenen zitten we buiten en blijven droog. We zien een prachtige regenboog. De uitgeleende doos met speelgoed autootjes hebben we terug gekregen.
We nemen afscheid en hopen elkaar weer te treffen. Waarschijnlijk is dat pas volgend jaar.

Naar het begin van het Lefkas kanaal
Nadat we Lars en Ingela hebben uitgezwaaid gaan wij Wahoo gereed maken voor vertrek. Ik zwem naar de wal om de achterlijnen los te maken. Als ik weer aan boord ben haal ik het anker omhoog.
Als we de baai uit zijn gaat het grootzeil omhoog. De fok wordt uitgerold. Het waait stevig en we moeten kruisen naar het Lefkas kanaal. Zowel de windsterkte als de windrichting variëren. Het is handig als de stuurautomaat op ‘wind’ staat. Dan stuurt ie bij naar gelang de wind draait. Maar het blijft opletten of de vaarrichting niet teveel afwijkt van het doel.
We besluiten te ankeren in de ruime baai voor het Lefkas kanaal. Het waait te hard om naar Preveza te kruisen.
Henk gaat de lucht uit de gisteren gevulde fles vergelijken met lucht uit de eerder gevulde 12 liter fles. De lucht uit de laatste fles stinkt en smaakt vies. De laatste keer dat hij die fles gebruikte werd hij misselijk. Gisteren heeft hij de duikcompressor een onderhoudsbeurt gegeven. Eigenlijk alleen een filter vervangen terwijl dat volgens het boekje nog lang niet nodig was. Maar het hielp wel. De lucht ruikt en smaakt nu weer goed. Hij laat de 12 liter fles leeg lopen en vult hem opnieuw.
We gaan het pad verkennen, dat om een soort meer loopt. Op de kaart lijkt het of het pad dood loopt. En dat blijkt ook zo te zijn. We staan voor water waar we niet over kunnen. Bovendien is er aan de overkant geen pad. Dus lopen we maar terug. En daarna via een leuk pad langs het water naar Ligia. Om op een terras wat te drinken en een saganaki cheese te eten. Daar houden we allebei van. Het is een gegrilde dikke plak kaas. En bijna voldoende als maaltijd.

Van Lefkas naar Corfu
Onderweg door het Lefkas kanaal 12 juni komen we de BaraVara tegen. We zwaaien enthousiast naar Lars en Ingela en hun gasten. Voor de brug moeten we even wachten. Er gaan maar 4 boten naar ‘buiten’. Er komen wel 20 naar binnen.
Er staat wat wind. Met grootzeil en genua zeilen we aan de wind naar het noorden. We maken een paar slagen. Er staat een behoorlijke deining uit het noordwesten, waar we niet door gehinderd worden. Uiteindelijk zakt de wind weg en motoren we naar Two Rock Bay. Een prachtige baai, omringd door rotswanden met bij de ingang twee grote rotseilanden. We hebben een rustige nacht.

Pas als er wat wind komt, in de middag, gaan we ankerop. De wind is eerst zuidwest en wordt later  noordwest tot noord. Het eiland Paxos is bezeild. We ankeren bij Gayos, in de baai Póros Diapóri . Zuid van de dam tussen 2 eilanden, waar aan weerszijden van die dam een doorgang is.
We gaan het buitenste eiland verkennen. Er staat een kerkje en een vuurtoren. Volgens Google Maps zou het kerkje open zijn, maar dat is hij niet. Er vliegen veel krijsende meeuwen rond. We zien ook wat jongen. We vinden een pad rondom de muur. Af en toe is hij slecht begaanbaar. Er komen vast niet veel mensen langs. In Nederland zou het in deze tijd van het jaar verboden gebied zijn.
Het eiland en de meeuwen laten we achter ons. We gaan met de bijboot de doorvaart bij Gayos nemen. Aan het eind parkeren we de bijboot. We wandelen eerst en zoeken dan een terrasje met uitzicht op het water. Vanaf de meeste terrassen kijk je tegen de achterkant van boten aan, die aan de kade liggen. Het ijs is heerlijk. Ik neem eerst 2 bolletjes. Als Henk een 2e biertje bestelt neem ik nog een bolletje yoghurt ijs.

Hetzelfde recept hanteren we de volgende dag: we vertrekken pas als er wind is. Naar de zuidkant van Corfu zeilen we heerlijk. Aan de oostkant zakt de wind in en gaan we heel langzaam verder. Uiteindelijk motoren we de laatste 2 mijlen vanaf de punt naar Alykes. Er is een heel klein haventje, een taverna en wat huizen. We ankeren een eind voorbij het haventje in zand, in 3,5 meter water. Als we net liggen begint het hard te waaien uit het noordoosten. We liggen goed.

Omdat het bijna niet waait is het heet. Ik ga op de supplank de zwarte kringen op de romp proberen weg te krijgen. Ze zijn achtergebleven van het handvat. Dat we gebruiken om aan vast te houden als we het onderwaterschip schoon maken. Het is er lastig af te krijgen.
Henk vervangt de anodes van koelkast en vriezer. Die zijn na 3 maanden ‘op’. Hij blaast de zoutwaterleiding door naar buiten met de luchtpomp. Omdat die een beetje verstopt zit. Daarna doet de zoutwaterpomp het weer beter.
Om 4 uur: wind! We vertrekken eerst met alleen genua. Dan toch maar het grootzeil erbij.
Daarna zeilt het lekker. Totdat de wind weer inzakt.
Tot 1,5 mijl voor de baai bij Corfu stad zeilen we. We hebben 3 pogingen nodig totdat het anker houdt. Er is veel zeegras op de bodem. Ik laat het anker zakken tot 2 meter boven de bodem. Als hij dan boven een sandspot ligt laat ik hem verder zakken. Dan weet Henk dat hij langzaam achteruit moet varen.
De 1e 2 keer was het anker toch in zeegras terecht gekomen. Dat houdt niet als je er flink aan trekt. Er komt een dikke kluit zeegras met het anker naar boven. Die moet er eerst af voordat je weer kunt ankeren.

1 kwal zie ik, als ik een rondje over de boot loop voordat ik ga zwemmen. Hij zit niet aan het oppervlak. Ik waag het erop te gaan zwemmen en het gaat goed.
Boodschappen doen is niet onze hobby. Toch moet het af en toe.
Vandaag willen we flink inslaan bij de Lidl. En diesel tanken bij de BP. Daarvoor varen we 3 mijlen. Naar de noordkant van Corfu stad. Voorbij 2 cruiseschepen, die daar aan de kade liggen. De Silver Dawn en de Costa Luminosa.
Het is alweer een hete dag van ruim 30 graden met weinig wind. In de winkel is het heerlijk koel. Daarbuiten valt de warmte weer op je.
Als alles aan boord en opgeruimd is, gaan we ankerop. We zeilen met alleen genua Gouvia voorbij naar Ormos Ypsos. We ankeren in het midden van de baai, op ruime afstand van de stranden vol met ligstoelen.
Als we zwemmen nemen we allebei een halve citroen mee. Om over het geel-bruine deel boven de waterlijn te smeren. Het is kalkaanslag, die oplost met het citroensap. De boot wordt weer mooi wit.
Een aardige visser met z’n kinderen aan boord vaart langs om te vertellen waar zijn netten staan. Hij vraagt er rekening mee te houden als we gaan verplaatsen.

Gisteren hebben we besloten een dagje te blijven. Om vanmiddag te wandelen. En Dirty Nelly’s pub te bezoeken. Op de ankerapp Navily wordt daar lovend over geschreven.
Het is warm en bijna windstil.
We zwemmen weer met elk een halve citroen. Om verder te gaan met verwijderen van bruine kalkaanslag. De boot knapt er echt van op.
Na 6 uur gaan we met de bijboot naar het haventje. Die ligt zo goed als vol met meest kleine bootjes.
We maken vast met een achter ankertje en voor aan een ketting om een rotsblok. Helemaal aan het begin van de haven. Waar hij niemand in de weg ligt.
Henk heeft een route gepland. Helaas loopt die over privé terrein. Met een bewaker aan het begin, die ons er niet langs laat. Verder is het langs een drukke weg. Dan lopen we maar terug en over het trottoir bij het strand langs. Rechtstreeks naar de pub.
Het is er leuk en gezellig. Rosa, die later komt bedienen, is Nederlandse. Henk bestelt Guinness en ik sparkling water. Even later krijgen we elk een klein glaasje met donkerbruin en beige vloeistof erin. Het is bij navraag baby Guinness, Tia Maria met Guinness en ik vind het lekker.
Later krijg ik een gratis cocktail aangeboden met de complimenten van de barman. Het heet Pasoa tropical. Ook dat vind ik wel lekker.

Van Corfu naar Erikoussa
Een keer vroeg vertrekken is leuk! Het waait zaterdagochtend 18 juni een beetje. Maar de wind komt van achteren en is niet hard genoeg om te kunnen zeilen. Dus motoren we een half uur. Dan is er 5 knopen wind van voren en gaan we kruisen. Totdat de wind recht tegen is als we tussen Corfu en Albanië door gaan. Dat stuk motoren we. Aan de noordkant van Corfu komt de wind uit het noordwesten. Precies uit de richting van Erikoussa, ons doel. We gaan kruisen. En bereiken zeilend ons doel. Het duurt alleen wat langer. Maar we hebben tijd.
In de grote baai aan de zuidkant van Erikoussa is plek genoeg.
Als we ten anker liggen begint het harder te waaien. Tot 18 knopen. We liggen goed vast in zand.

Via de oostkust van Italië naar Trani
We hebben gisteren uitgebreid naar de windvoorspellingen gekeken. In de komende week is het erg veranderlijk en bovendien heel weinig wind. De beste optie is oversteken naar Italië en via de oostkust in dagtrips naar het noordwesten. Als het gunstig is in 1 keer oversteken. Omdat er ’s avonds en ’s nachts heel weinig wind is en ook weinig deining kun je overal onder de kust ankeren.
Om 7 uur vertrekken we. Ons doel is Otranto. Helaas komt de voorspelde zuidenwind veel later en waait het tot 3 uur 1-2 knopen van achteren. We motoren 8 uren en dan kunnen we 4 uren zeilen. Omdat het lekker zeilt besluiten we tijdig de koers bij te stellen en naar San Foca te gaan, 8 mijlen noord van Otranto. Daar ankeren we ruim voor de haveningang in 7,5 m water in zand. Het anker houdt meteen. We hebben 60 mijlen gevaren in 13,5 uur.
We zwemmen nog even en zien het anker naast de boot liggen, keurig ingegraven.
Eerst is er nog wat deining, waar we geen hinder van hebben.

Vannacht is een 2-master naast ons geankerd. We hebben er niets van gemerkt.
Na het ontbijt waait het 4-5 knopen uit het oosten. We willen vandaag verder naar het noordwesten. Dat is met achterlijke wind. We gaan de code zero weer een keer gebruiken. Voordat we om 10 uur ankerop gaan is de code zero gehesen. We doen geen grootzeil. Dan kunnen de schaduwkleedjes boven het platform blijven hangen.
Het zeilt heerlijk langs de kust. Die vrij laag en mooi is. Over de tocht van 51 mijl van San Foca naar Monticelli doen we bijna 10 uur. We ankeren in 10 meter water in zand. Het is alweer een mooie plek.

We wagen het erop. De wind komt bijna dwars in. We hijsen de code zero voordat we dinsdagochtend anker op gaan.
Als hij uitgerold is is de windhoek maar 40 graden. En soms nog minder dan 30 graden. Maar hij blijft vol staan. En we maken leuke snelheden van 3 -5 knopen. Totdat de wind stopt. In het zicht van Monopoli drijven we  verder met 1 knoop. Uiteindelijk doen we over 16 mijlen 7,5 uur.
We ankeren voorbij de haven van Monopoli.

Die code zero is een geweldig zeil! Voor de derde dag op rij staat hij de hele dag. In z’n eentje. Het grootzeil komt er niet aan te pas. We dobberen een uurtje. Voor de rest maken we goede voortgang. Het is voor de wind.
We krijgen bezoek! In volle vaart komt een boot van voren op ons af. Van de Guardia di Finanza. Hij draait en komt aan bakboord naast Wahoo varen. 1 van de 3 mannen zegt ‘good morning’ (het is bijna 2 uur). Hij vraagt ‘what was your last port of call.’ Ik antwoord: ‘we were anchoring close to Monopoli’. Volgende vraag: wat is je volgende haven? Antwoord: ankeren ergens bij de kust na Bari. Dan wensen ze ons goede reis en gaan ze full speed verder naar het zuiden. Even later komt een blusvliegtuig naast ons water scheppen. We waren er niet op verdacht en te laat met ons fototoestel. Maar als ie voor de vierde keer zijn dorst komt lessen, levert dat een mooi filmpje op.
Na 42 mijlen gezeild te hebben in 11 uur valt het anker. Voorbij Bisceglie in de buurt van een oude toren.
We hebben zicht op de toren van Trani, 1,5 mijl verderop, waar een reuzenrad voor staat. Het is er blijkbaar feest. De muziek gaat door tot diep in de nacht. We slapen er goed om.

Een stukje verder vandaag? Of toch niet? We proberen het. Maar het beetje wind dat er is, is tegen. Kruisen lukt niet en de wind stopt. We motoren naar de westkant van Trani en ankeren na 1 uur in 3,5 meter water voor de kust tussen Trani en Barletta.
Het is bewolkt en daardoor niet zo heet als voorspeld.
We gaan maar wat klusjes doen. Er zitten een paar scheuren in de huik. Dat komt waarschijnlijk omdat hij te ruim is en daardoor fladdert bij veel wind. Ik ga hem inkorten. We meten het samen af door de huik binnenste buiten over het opgedoekte zeil te leggen en met een stift strepen te zetten.
Het is wat lastig naaien. Maar het lukt op mijn Pfaff huishoudnaaimachine. Daarna zit de huik mooi strak over het grootzeil.
De Nederlandse vlag begint te rafelen. Die maak ik weer netjes.

Van Trani naar Vieste en door naar Lastovo
Als het 5 knopen waait vertrekken we vrijdag 24 juni. Vieste is ons doel. Vandaar willen we oversteken naar Kroatië. De dag dat de wind het meest gunstig is.
Eerst is het aan de wind. Later ruimt de wind steeds meer. In de buurt van Vieste komt de wind van achteren. Uit het zuidzuidoosten. We bekijken aan welke kant van Vieste we het best kunnen ankeren. De windvoorspelling laat zien dat het nu heel gunstig zou zijn om vannacht over te steken naar het eiland Lastovo in Kroatië. Vlak voordat we het grootzeil naar beneden willen doen, besluiten we om door te zeilen. Het is 18.30 uur. Tot ongeveer 21.30 uur is het nog een beetje licht. Bij daglicht steken we de route voor grote schepen over. We hebben een gunstige windhoek. Met grootzeil en de genua als voorzeil gaat het hard. 7-8 knopen.
Ik slaap eerst een uur, daarna Henk. Voordat hij gaat slapen rollen we de genua in en de kleinere fok uit. Als ik hem wakker maak moeten we nog 6 mijlen. We laten het grootzeil zakken en gaan met alleen de fok verder, om snelheid te minderen. We willen bij daglicht aankomen, dus na 5 uur. Op het laatst motoren we.
Om kwart voor 5 maken we vast aan een andere catamaran die al aan de kade ligt. Ik bel de politie. Het telefoonnummer staat op een briefje op het raam van het witte kantoortje. Ik kan het lezen met behulp van de verrekijker. Hij komt over een kwartier naar zijn kantoor.
De politieman wil paspoorten, bemanningslijst en bootpapieren zien. Hij zet wat gegevens op de bemanningslijst. Plus een stempel. Dat is het bewijs van inklaring.
Bij de havenmeester moeten we een vignet voor Kroatië kopen. Hij is volgens de politie om 8 uur wel aanwezig. We kunnen nog een uurtje slapen. Opeens gestommel aan boord en een mannenstem. De havenmeester! Hij begint al om 7 uur en komt ons zeggen dat we kunnen komen.
Ik ga met de benodigde papieren, en een zak afval, van boord. Afval kan in 1 van de 5 containers. Dat gaat hier veel gemakkelijker dan in Italië. Daar vind je bijna geen containers.
De havenmeester vult allerlei gegevens in op de computer. Achteraf heeft hij het vignet op de naam Hindrik van Warners gezet. Haha. Het bedrag is afhankelijk van bootlengte en totaal aantal kw’s van de motoren. Ik moet 712 kuna betalen. Of honderdenéén euro. Kuna’s pin ik bij de ATM automaat. Want ik heb niet voldoende euro’s in de portemonnee. Ik geef 800 kuna’s. Moet 88 kuna terugkrijgen als wisselgeld. Maar de havenmeester heeft geen wisselgeld. Hij gaat met een briefje van honderd kuna eerst naar het restaurantje 2 deuren verderop. De mevrouw daar kan niet wisselen. Dan naar het tankstation, 100 meter verder. Ik moet meelopen. Daar krijgt hij wel wisselgeld. Ik krijg 70 kuna. That’s it, zegt hij. 18 kuna te weinig. Ik doe maar niet moeilijk. 18 kuna is 2,5 euro.
Nu is de procedure afgerond en kunnen we vertrekken.
We gaan naar de dichtstbijzijnde ankerbaai. Nadat we eerst de baai iets verderop hebben bekeken.
Het is een mooie baai. Bij een onderzeebootbunker.
Er zijn wandelpaden. Dus we verkennen de omgeving. Pas aan het einde van de middag, nadat we een uurtje geslapen hebben.
We lopen eerst via een doodlopend pad langs de zuidkant van de baai. Daarna de andere kant op. Bij de volgende baai langs, naar de Pasadur (= brug). Terug strijken we neer op een terrasje met uitzicht over de grote baai. In de verte is de mast van Wahoo te zien. Henk kiest bier en ik een sorbet. Heerlijk! Het is hier goedkoper dan in Griekenland. Voor 2 halve liters bier, een sorbet en een bruiswater betalen we 90 kuna = ongeveer 13 euro.

Gisteren is het niet gelukt online de sojourntax (= toeristenbelasting) te regelen. Er is teveel onduidelijk op de site: https://hvratska.hr/???
Je kunt kiezen om per boot of per dag te betalen. Per dag is goedkoper als je maar met 2 personen bent. Maar als ik dat kies moet ik een soort persoon kiezen en daar zit niets logisch bij. Passagiers op een boot zijn we niet. Ook geen kind, student, gehandicapte of begeleider daarvan. Dan toch maar kiezen voor boot, 12-15 meter lengte. De periode is ook nog lastig. 30 dagen of tot 3 maanden. Maar het is niet duidelijk of je die 30 dagen later nog kunt verlengen. Ook is niet helder wat je als vertrekhaven moet invullen. Want we weten nog niet in welke haven we gaan uitklaren en vanwaar we dus vertrekken. Uiteindelijk kies ik voor 3 maanden en Ubli als vertrekhaven. Omdat we daar ingeklaard hebben.
Als bewijs van betaling krijg ik een pdf gemaild. Die moet je kunnen tonen als er om gevraagd wordt. Nu zijn alle formaliteiten klaar.
We vertrekken pas na 1 uur. En zeilen met alleen genua via de westkant en noordkant van Lastovo naar de zuidoostpunt van Korcula. De baai waar we gaan ankeren heet Uvala Przina.

Lawaaibaai, dat is een goed woord voor deze baai. Waar het de hele nacht heerlijk stil was. Maar, maandagmorgen begint het. Er wordt een enorme dieselmotor gestart op een soort pontje. Het blijkt een zandzuiger te zijn. Die zand zuigt en via een buis op het strand spuit. Het is een onaangenaam geluid. We vertrekken. Zeilen met alleen genua en drijven op ons dooie gemak richting de baai bij het klooster. Heel af en toe moet even de motor aan omdat we richting de rotskant gaan als het niet waait. We ankeren tussen 2 eilandjes, Kamenjak en Planjak. In de buurt van een west kardinaal. Daaromheen is het ondiep. Met veel zee-egels, zeekomkommers en buisjespoliepen. Ook veel visjes, hele kleine en wat grotere. Dat zien we bij het snorkelen.
Ik maak van blauwe stof een hoesje voor bescherming van de kabels, die uit de mast komen. De oude is helemaal gescheurd.
Met de bijboot gaan we naar het eiland even verderop, met de naam Badija. Daarop staat een klooster. We wandelen in een uur het eiland rond. Helaas is het restaurant om 7 uur al gesloten.

We blijven een dag. Het is alweer een warme dag. Hoewel het eerst bewolkt is.
Ik ga eindelijk de wintertent opruimen. Eerst rits ik hem aan de bimini.  Om alle ritsen in te smeren met zipper lubricant. Zodat ze goed ‘lopen’. Alle metalen zippers en aanzetten spuit ik in met vaseline, tegen oxideren.
Dan gaan ze in de hoezen en onder dek.
Henk gaat met duikgerei te water om de kiel aan stuurboord schoon te maken.
In de avond brengt Henk me naar de ferrysteiger. Ik loop naar de Konzum supermarkt voor boodschappen. Als ik klaar ben en Henk wil bellen om me op te halen zie ik dat hij gebeld heeft. Hij is al onderweg. Ik heb op m’n gemak in de winkel rond gelopen. In een andere winkel en met een vreemde taal op de etiketten is het altijd lastig boodschappen doen. Met m’n boodschappenwagentje zwaar en vol loop ik naar de steiger. De zon is inmiddels onder. Alles komt goed over op Wahoo.

Losse bijboot
Afspraak is dat als we woensdag wakker zijn we vertrekken. Ik ben al voor 6 uur wakker en bekijk eerst de windvoorspelling. We willen naar Vis. Dat is 45 mijlen. De wind is eerst oostzuidoost, windkracht 4. In de middag neemt hij af.
We zeilen afwisselend met alleen genua of fok. De windsterkte varieert. Als hij naar de 18 knopen schijnbaar gaat doen we de fok. En omdat het voor de wind is geen grootzeil.
Plotseling, pang, wat is dat?
De lijn waarmee de achter katrol, die het dichtst bij de boot zit, vast zit is geknapt. De bijboot hangt met 1 zijkant in het water. Ik durf er niet in, het is te ruig met teveel golven. Henk vindt een oplossing. Er hangt nog een losse katrol. Daar doet hij de blauwe lijn door en trekt hem aan op de lier. Intussen houd ik de voorste lijn onder spanning. Want bij elke ruk door een golf gaat hij uit de klem.
Gelukkig. We kunnen de bijboot weer ophijsen. Ik ga er in om het stopje eruit te halen. Want hij heeft wel water geschept en dat moet er weer uit.
Het is een prachtige zeiltocht. We zijn niet de enige zeiler vandaag. We moeten zelfs uitwijken voor een zeilboot.
In de baai Viska Luka aan de noordkant van Vis kost het wat moeite een ankerplek te vinden. Het is er nogal diep. Er liggen boeien. Maar daar moet je voor betalen als je er aan gaat liggen. We willen niet aan een boei liggen en ook niet betalen.
We ankeren aan de westkant van de baai, op gepaste afstand van de drijvende lijn, die het zwemgebied afbakent.
Alle boeitjes aan de zuidkant van de baai, en dat zijn er veel, zijn bezet. Schepen die laat aankomen hebben moeite een ankerplek te vinden. Want buiten de boeien is het diep, ongeveer 30 meter.

Fort Saint George is een uitdaging op de berg aan de noordwestkant van de baai. Daar willen we naar toe lopen. We blijven dus een dag. Het is heet. 33 graden met gelukkig een beetje wind.
Henk maakt de ophanging van de achterkant van de bijboot weer voor elkaar. Met 2 dikkere lijnen. Want ook de 2e lijn was aan het slijten.
We gaan pas om 7 uur naar de wal. Het is nu aangenaam om te wandelen. Er loopt een mooie weg langs de baai en door het bos naar fort Saint George. Er is een restaurant in maar dat is gesloten vanwege een privé bijeenkomst van yachtweek.com. Er liggen 2 rijen boten, 17 en 22, van deze verhuurvloot in de buurt van Wahoo.
We lopen om het fort heen en hebben een prachtig uitzicht. De laagstaande zon draagt daar aan bij.
Terug in het dorp pikken we een terrasje met zicht op de kleine omsloten baai. En op de grote veerboot, die net aangekomen is.
We hebben 2 verschillende pizza’s besteld, om te delen. Uiteindelijk wisselen we een kwart uit. Want we vinden de eigen het lekkerst.
In het donker varen we terug naar Wahoo. Naar ons knipperende ankerlicht. Dat elke 30 seconden 2 keer knippert. Morgen is het 1 juli. Dan zien we wel wat we die dag gaan doen.