De maand juli staat in het teken van 140 mijlen naar het noorden van Kroatië zeilen. Van het eiland Vis naar Punat op het eiland Krk. Om daar onze dochter Nicolette met schoonzoon Ketan en de 4 kinderen (Nathan, Samuel, Judah en Sifra) te ontmoeten en 2 dagen aan boord te krijgen.

Rondje eiland Vis
Daar in de verte zie ik allemaal schuimkopjes. Het maakt me zenuwachtig. We hebben net het grootzeil gehesen. Omdat de wind plotseling tegen was. Terwijl we rustig voor de wind met de genua langs de noordkust van Vis naar het westen zeilden. Nu is het opeens aan de wind. Als de schuimkopjes ons bereikt hebben waait het lekker, maar niet te hard. Ik heb me voor niets druk gemaakt.
We moeten kruisen om aan de westkant van het eiland te komen. Maar het gaat prima.
We ankeren bij Plaza Kupinovac, aan de zuidkant van een hele wijde baai. Pas bij de 3e poging  lukt het om het anker in zand te krijgen, zodat we hem vast kunnen trekken door de motor flink in de achteruit te zetten. Er is veel zeegras op de bodem en maar een paar kleine plekken met zand.
Met de bijboot gaan we op verkenning uit. We varen langs steile rotswanden, gaan een grot in en doen een rondje achter rotsen langs. Prachtig!

In bed lees ik tegen 9 uur ‘s ochtends op https://www.noforeignland.com dat er een blauwe grot is bij het eiland Bisevo, 5 mijlen zuidwest van onze ankerplek. Vanwege de lichtinval is het er het mooist tussen half 10 en half 12.
Zullen we daar naar toe gaan? Ja, dat doen we. Snel 2 rondjes zwemmen en dan ankerop. We motoren er naar toe want het waait bijna niet. En we willen er niet te laat zijn.
Als we dichterbij komen en nog wat op internet lezen blijkt, dat we er niet mogen ankeren. En dat het ook niet toegestaan is met eigen bijboot de grot in te varen. Er zijn wel een paar ankerboeien, waar je voor moet betalen. Er staat een rij mensen op een steiger te wachten. Om met speciale bootjes naar de grot te varen. Dat gaan we dus niet doen. We varen tot in de buurt van de grot. Er vaart een boot vlakbij ons en de man vraagt of we naar de grot willen. Het is niet gratis, zegt hij.
“Nee, we vertrekken”. We rollen de genua uit en dobberen naar het oosten. Later waait het wat meer. We varen eerst 2 baaitjes in. Maar die zijn te klein om te ankeren. Dan wordt het Uvala Ruda. Die baai had ik op de Navily app al uitgezocht. We ankeren in zand met achter lijnen naar de wal. Er is moeilijk iets te vinden om aan vast te maken. De rotsen zijn nogal scherp. Voor 1 lijn gebruiken we een soort pin. Henk drukt hem vast in een rotsspleet. De andere  lijn gaat met een dubbele lus om een uitstekende rots.
We zien voor het eerst in een paar weken tijd weer een kwal. Dat maakt ons voorzichtig bij het zwemmen: eerst goed kijken. Gelukkig zien we hem niet weer.
We zwemmen vaak omdat het zo heet is. 34 graden.

Naar Split voor diverse boodschappen
3 juli is de wind gunstig om naar Split te zeilen. Behalve het eerste uur, dan hebben we hem tegen en motoren we. Langs de oostkant van Vis. Prachtig eiland met een aantal eilandjes aan de oostkant.
We rollen de genua uit zodra de wind voldoende van bakboord, dus uit het noordwesten, komt.
Het is een super zeiltocht. Eerst is er maar 5 knopen wind en bijna niemand zeilt. De wind krimpt wat en neemt toe tot windkracht 4. Onze snelheid neemt ook toe, tot 9 à 10 knopen. We hebben dan de genua al niet meer, maar de fok. En opeens zijn er veel meer zeilen te zien rondom.
We zeilen totdat we kunnen ankeren. Dat is aan het begin van de baai noord van Marina Spinut.
We hebben contact gehad met Paul en Sue van de Zigzag. We kennen hen van Marina di Ragusa. Zij liggen er al een paar dagen en nodigen ons uit voor een sunset drink. En als we er zijn ook voor het avondeten, rijst met kip curry. Het is een heel gezellig weerzien. En we hebben allerlei ervaringen om uit te wisselen.
In het donker kunnen we Wahoo goed terug vinden. Want Henk heeft gesmst ‘Zoek Wahoo‘ en even later gaan het stoomlicht, het deklicht en het heklicht knipperen. Met ‘Wahoo gevonden‘ zou het weer uit moeten gaan, maar dat doet het niet. Dus pas terug aan boord kan hij de knipperende verlichting uit zetten.

Een luie hete dag is het maandag. We gaan vaak het water van 29,5 graden in om te zwemmen en af te koelen. Met Sue ga ik winkelen. In het grote winkelcentrum De Joker. En later bij de Lidl.

Dinsdag is het boodschappendag. We gaan eerst naar de nautische winkel in de haven. Met de vraag of ze zuignappen met handvat verkopen. Nee, de andere winkel in de haven heeft ze ook niet. We zijn ze nodig om ons aan vast te houden als we het onderwaterschip schoonmaken. Die we hadden zijn door het zoute water kapot gegaan.
Bij de Lidl gaan we een flinke voorraad inslaan. Steekkar en boodschappenkarretje mee.
Er is een Bauhaus in Split. 6,5 km vanaf de haven. Als we met de bijboot naar de wijk Vranjic gaan is het vandaar maar 3 km lopen. Dat doen we, ondanks de hitte. En gelukkig heeft Bauhaus de handgrepen met zuignappen. We nemen extra mee voor onszelf en ook 2 voor Paul en Sue.
Die komen bij ons eten.
Meestal gaat de wind ’s avonds liggen. Maar deze avond niet. Dus er staan golven en de boot beweegt wat. Maar het is niet koud. We zitten de hele avond buiten.

Via een omweg met ankerperikelen naar gezelligheid bij Rogoznica
Waarom beweegt de boot zo? Doordat de golven van opzij komen. Een vervelende beweging is het, waardoor ik vroeg wakker ben. Het waait nog steeds. Uit het oosten. Een gunstige wind om verder te gaan. Om 7 uur zijn we ankerop. Eerst gebruiken we alleen de fok. Later alleen de genua. Omdat het voor de wind is. Totdat de wind plotseling van voren komt. We hijsen het grootzeil en gaan kruisen.
Omdat het zo lekker zeilt gaan we ons 1e doel, Rogoznica, voorbij. We ankeren in de baai Uvala Magarna. Met lijnen naar de wal. Het is wat lastig omdat de wind van opzij komt en het behoorlijk waait. Maar het lukt. Ook met de achterlijnen vastmaken.
Totdat er een 3e catamaran de baai in komt  en gaat ankeren. Naast de catamaran die er al eerder lag. Helaas neemt de laatste catamaran het anker mee van de 1e. Die raakt in paniek omdat hij richting de rotsen drijft. Hij maakt de achterlijnen los en vaart vooruit. En neemt het anker mee van een kleine zeilboot. Uiteindelijk blijven ze met hun drieën achter ons anker hangen.
Ter verduidelijking: Zie de foto’s hiervan met toelichting van het hele gebeuren bij het beeldmateriaal van deze maand.
Wat een toestand. We moeten opnieuw ankeren en de lijnen vast maken. Die heeft Henk los gemaakt van de boot, aan elkaar geknoopt en in het water laten liggen. De gele  lijn drijft.
Het hele gedoe heeft meer dan een uur geduurd. Het begon toen we met kleinzoon Art Jan belden voor zijn verjaardag. Als alles weer rustig is bellen we nogmaals.

Er is harde wind uit noordelijke richtingen voorspeld voor de komende dagen. We zoeken een ankerplek die meer beschutting biedt. We kiezen voor de baai bij Rogoznica. Omdat we daar hoogstwaarschijnlijk de Zigzag en de Paikea zullen treffen. En we houden van gezelligheid en ontmoetingen.
Het eerste stuk zuidwaarts is bezeild. Halve wind, dat gaat mooi met alleen de genua. Tot plotseling de wind zuidelijker wordt. We motoren een half uur. Daarna gaan we kruisen met alleen de fok. Dat schiet niet echt op. De kruishoeken zijn heel slecht. Paikea haalt ons in met grootzeil en gereefde genua. Even later rollen wij de genua uit en kunnen we wat ruimer sturen en snelheid maken. We zeilen de baai in tot vlak voor we gaan ankeren. We ankeren in zand op een diepte van 7 meter met 30 m ketting. Paikea en Zigzag liggen er al.
Peter en Dominique van Paikea komen gezellig wat drinken en een hapje eten.

Samen met Peter en Dodo ga ik naar de wal. Dodo en ik willen allebei ons haar geknipt hebben. Het lukt om een afspraak te maken bij hairstudio La Bonita in Rogoznica. Zaterdag om half 12 en 12 uur. We doen wat boodschappen bij de Tommy supermarkt en gaan terug naar de boot.
Henk is klaar met de foto’s en ik bewerk het verhaal van mei.

Zaterdagmorgen brengt Henk Dodo en mij naar de baai bij de brug. Vandaar is het 5 minuten lopen naar de kapper. We zijn te vroeg en doen nog wat sightseeing door de smalle straatjes en omhoog naar de kerk ‘Church of the Assumption of the Blessed Virgin Mary’. Die is dit jaar precies 300 jaar oud.
Dodo wordt eerst geknipt. Ik kan het mooi afkijken. Ik wil achter en bij de oren hetzelfde als zij.
Na 3 kwartier zijn we beide klaar. Het is goedkoop, 100 kuna, dat is ongeveer 14 euro.
De website van mei is klaar en wordt gepubliceerd.
Om half 6 hebben we met Paul en Sue van de Zigzag afgesproken te gaan wandelen. Henk heeft een route uitgezocht met TopoGPS. Aan de noordkant van de baai. Het begin is heel apart. Over een terrein met verlaten huizen en héél veel afval. Er staat een hek voor. Maar het ene hek kunnen we gewoon bij langs en het andere hek wil open.
De route gaat door een dorpje, Jarebinjak geheten, 140 meter hoog in de bergen. Het is er erg rustig. Slechts een paar huizen zijn bewoond. De mensen die we er zien zijn ouderen. Vanaf een aantal punten kunnen we de zee zien in de verte en de ankerbaai dichterbij.
Het pad slingert naar beneden tot bij de baai. Daarna langs het strand tot een kiosk, waar we ijs en bier kunnen kopen. Het is goed uitrusten op een bankje na 7 kilometer lopen.
Paul en Sua gaan mee naar Wahoo. Gezellig! Henk brengt ze om 11 uur naar Zigzag. Daarna vinden we het te laat om nog warm te eten. Zij hadden voor de wandeling al gegeten. Ik neem een plakje brood met pindakaas. Dat is wel genoeg

Zondag is een rustige en luie dag. Aan het eind van de middag gaan we eerst naar de Zigzag om te zeggen dat we maandagmorgen vroeg gaan vertrekken richting Murter. Omdat dan de wind gunstig is. Na het borreluurtje gaan we naar de Paikea om daar dezelfde boodschap te brengen. Na nog een borreluurtje gaan we terug naar Wahoo.

Naar Murter en omgeving
Tring! Om kwart voor 5 worden we wakker van de wekker. Meteen maar uit bed en klaar maken om ankerop te gaan. We motoren de baai uit. Hijsen ondertussen het grootzeil. Als we ‘buiten’ zijn kunnen we zeilen. Eerst aan de wind met grootzeil en genua. Later met fok, als het harder gaat waaien. Het is bezeild naar Murter. We gaan 8-10 knopen. Net na 9 uur passeren we een mooie baai aan de westkant van het eiland Murter. Er ligt slechts 1 zeilboot. Het besluit om daar te ankeren is snel genomen. Fok ingerold en grootzeil naar beneden. Daarna ankeren. Er is voldoende ruimte. Na een uur vertrekt de zeilboot en liggen we er alleen. Het is een mooi baaitje bij minicamping Lasatka met een strandje.
Later komen er meer boten bij.
De wind komt uit het zuidwesten en de golven lopen de baai binnen. Wij hebben er weinig last van. Motorbootjes, die willen afmeren aan een steigertje bij de camping, aan lagerwal, hebben er veel moeite mee. Ze gaan een heel eind op en neer en mensen kunnen moeilijk afstappen op de steiger. We hebben heel wat te kijken.
Wandelen doen we aan het eind van de middag. Naar Murter via een verharde weg. Bij de baai van Murter lopen we langs het water, over een mooi aangelegd betonpad. Dat loopt bij alle inhammen langs. Vroeger lagen daar vissersboten. Nu plezierjachtjes. Via het dorp en langs strand en autocamping Slanica komen we weer uit bij minicamping Lasatka. De autocamping staat helemaal vol. Met auto’s en tenten. Vlak naast elkaar. Niks voor ons. De minicamping is ruimer opgezet. Maar ook dat is niks voor ons. Geef ons maar een boot. Die kun je gemakkelijk verplaatsen als de buurman je niet aanstaat.
Een biertje en een ijsje op het terras, voordat we weer in de bijboot stappen. Om een ijsje heb ik extra vriendelijk moeten vragen. Want de ijsafdeling was al gesloten. Voor mij deed hij de extra klep van de vriezer af.

Een aantal vreugdekreten! Die komen van een boot waar op staat: dolphin watching. Henk ziet een dolfijn helemaal uit het water springen. Ik heb het helaas niet gezien. Er zijn een aantal dolfijnen, die geregeld boven komen. Maar niet weer helemaal uit het water.
Ons doel voor vandaag is ankerbaai Vela Luka, op 2,5 mijl varen van Lasatka. We vertrekken met alleen genua, want we hebben de wind mee. Omdat het zo lekker zeilt maken we een omweg. Eerst halve wind naar het noordwesten en daarna halve wind terug.
Vela Luka is een mooie ruime ankerbaai. Met een bar en restaurant. Het is in hippie stijl en spreekt ons wel aan. Er hangen allemaal bikini bovenstukjes. We gaan eerst wandelen langs de baai en doen daarna een drankje bij de bar. Vervolgens lekker mosselen eten bij het restaurant. Het is er gezellig en sfeervol. De bediening is goed. In het schemerdonker varen we terug naar Wahoo, onder een volle maan.

We besluiten een dagje te blijven.
Vandaag is de wind tegen richting het noordwesten en vrij krachtig. Morgen lijkt gunstiger om verder te gaan.
De roze lijn, die we gebruiken als landlijn, is hard en zout en wordt gespoeld in het witte vaatje. De dikke gele drijvende lijn wordt weer in een zeilzak gedaan. Ik hou de zak open met 2 handen en het sluittouwtje om mijn nek en Henk legt hem er met rondingen in.

Vanaf Vela Luka verder naar het noorden, naar Vir
Het water is vlak omdat er geen wind is. Ik maak met een sponsje het onderwaterschip aan stuurboord schoon.
De wind is zuidwest en het is bezeild naar het noordwesten. Met alleen de genua. We zijn lui. Ons doel is 19 mijlen ver. Pas tegen 3 uur draait de wind tegen en kruisen we verder. De laatste 2 mijlen motoren we. We ankeren om 5 uur in de naar alle kanten beschutte baai Prolaz Zdrelac. Aan de zuidkant van de baai is een brug. Er onder door komen een aantal veerboten en vele motorboten. De doorvaarthoogte van de brug is 16,5 meter. Dat is te laag voor onze mast.
Later lees ik op internet dat er geregeld een boot met mast onder die brug blijft steken.
Ik luister ‘s avonds naar de begrafenisdienst van Ditty Groen, de moeder van Margreet.

Er staat stroming! Als we zwemmen is het moeilijk om naar de voorkant van de boot te zwemmen. Naar achteren gaat vanzelf. Dan kun je je laten drijven.
Als er een beetje wind staat vertrekken we. De wind komt eerst uit het zuidoosten. Recht van achteren. En opeens is er bijna geen wind meer en komt hij uit het noorden. We motoren een halfuur. Achter een eilandje langs. Net als we besloten hebben naar Zadar te gaan komt er wind. We gaan kruisen en zien wel hoever we komen vandaag. Het wordt het eiland Vir.
Bij Zadar zien we het grote passagiersschip dat kan zeilen, Windsurf, met 5 masten. Later zien we hem varen met 5 ‘kleine’ zeilen op. En waarschijnlijk de motor bij.
We ankeren in een hele ruime baai bij Vir, genaamd Uvala Sapavac. We liggen in de buurt van een oude kasteelmuur.
De watertank is vol gemaakt vandaag. We gaan de boot spoelen en ontdoen van zand en zout. Het is nodig! Als we klaar zijn ziet hij er weer fris uit. En kun je weer wat vastpakken zonder vieze zoute handen te krijgen.
Er zit alweer een scheur in de huik. Die is ‘gaar’ en aan vervanging toe. Dat wordt een winterklus. Voor nu repareer ik hem door er een lap achter te naaien. Een bijna scheur krijgt ook versteviging.

Volgens de voorspelling moest het afgelopen nacht flink waaien uit het noordoosten. Niets van gemerkt. De voorspelling is niet uitgekomen. Komende nacht wordt nog meer wind voorspeld. We blijven vandaag.
Het water is spiegelglad. De bakboordromp krijgt een schoonmaakbeurt tijdens het zwemmen.
Henk brengt een wijziging aan aan de shunt in de machinekamer. Om de opbrengst van de windmolen te meten.
Henk brengt me naar de wal om boodschappen te doen. En afval kwijt te raken. Dat kan hier in Vir gescheiden: papier, plastic, glas en de rest. Bij Rogoznica hebben we geen afvalcontainers gezien.
Omdat het heet is zwemmen we een aantal keren om af te koelen. Heerlijk, dat dat kan!
Een superleuke wandeling gemaakt vanaf het zwempiertje aan de zuidwestkant van de baai. Via een smal paadje naar het kasteel. Nou ja, het is eigenlijk alleen een muur met schietgaten.
En om op het paadje te komen moesten we langs een shovel met daarachter een hek, dat een beetje open stond. Via een stukje strand en de verharde weg lopen we terug. We zien een paar grote waterputten en wat stenen waterlopen in een ommuurd veld. Er komt een auto aan. Een man en zijn zoontje laden vele 6 liter plastic flessen uit en een emmer aan een touw. De man vraagt iets aan ons en we lopen er naar toe. We zijn nieuwsgierig. Hij spreekt Engels. Het blijkt dat daar natuurlijke bronnen zijn. Tegenwoordig wordt het water alleen gebruikt om schoon te maken en voor de tuin. Voordat het toerisme opkwam werd het ook gebruikt als drinkwater. Het water wordt met een emmer omhoog gehaald. Later zien we iemand die een slang en een pomp gebruikt.
De plek heet Bunari.
Live muziek vanaf de wal ’s avonds. Het klinkt wel vrolijk. We hebben er geen last van, integendeel, we genieten ervan.

Van Vir naar Rab
“Henk, het waait, 12-13 knopen uit het noordoosten. Zullen we vertrekken?” Ja, we gaan. Om half 8 zijn we ankerop. Grootzeil hijsen en fok uitrollen. Langs het eiland Vir zeilen we naar het noordwesten. Het water is mooi vlak. Als we uit de beschutting van het eiland zijn gaat het steeds harder waaien. Eerst zet Henk een 2e rif in het grootzeil. Even later wordt de fok ingerold tot het 2e rif. Nu gaat het mooi en beheersbaar. En nog steeds 9-10 knopen. Toch duurt het niet zo lang. De wind zwakt af. De fok kan weer helemaal uitgerold. Het 2e rif gaat uit het grootzeil. Fok weg en genua uitgerold. Nu moeten we kruisen. De wind is gedraaid en flink afgenomen. Actief zeilen noemen we dit.
De ruime en aan alle kanten beschutte baai bij Rab wordt onze ankerplek.
We zien een helikopter landen aan het eind van de baai. Er staan een brandweerauto en een ambulance, beide met zwaailicht, te wachten. De ambulance rijdt richting de helikopter. Er stapt iemand uit die naar de helikopter toe gaat. Meer kunnen we niet zien.

Het is een luie en warme dag, maandag 18 juli. We blijven. Vaak zwemmen om af te koelen. Om 4 uur gaan we wandelen. Met de bijboot naar een steigertje in de buurt. Daarna langs het helikopterplatform naar het bos op de landtong tussen de baai en de zee. Via een ‘coastal path’ kunnen we een heel eind langs de baai lopen. Daarna komen we op een breder pad dat hoger ligt. We lopen tot aan het einde, waar een torentje staat met een rood licht. Het markeert de bakboordzijde van de ingang van de baai. Een unieke plek om foto’s te maken.
Via een pad aan de zeezijde lopen we naar de 2e beach bar. Bij de 1e is het heel druk.
De 2e ziet er wat aantrekkelijker uit en het is er rustiger. Voor het eerst in een aantal jaren kan ik, na mijn ijsje, een apfelschorle bestellen. Het staat gewoon op het menu. Het is appelsap gemengd met bubbelwater. Het menu is in het Kroatisch, Duits en Engels. Er komen veel Duitsers en Oostenrijkers in Kroatië. We hebben al een aantal keren gemerkt dat we in het Duits worden aangesproken.

Van Rab naar een super mooi baaitje
Sjonge, dat gaat weer hard! Als we het eiland Rab bijna voorbij zijn en uit de beschutting komen begint het stevig te waaien. We zagen het al aan de schuimkopjes verderop. De wind komt uit het noordoosten. Even daarvoor nog uit het noordwesten. De boot gaat er vandoor met een snelheid van 8-10 knopen. We rollen de fok zelfs een eindje in. Even later kan het rif er weer uit. We zeilen ook een tijdje met fok en genua beide aan bakboord uitgerold. Dat hebben we nog niet eerder gedaan.
De baai Uvala Krusija, waar de Kalinka ligt van onze Deense vrienden Klaus & Trine, is ons doel. En het is bezeild. We hoeven niet eens aan de wind te zeilen, het is net iets ruimer.
We ankeren op 19 meter diepte met 65 meter ketting. In een super  mooi baaitje!
Klaus en Trine komen een ankerbiertje halen. ‘s Avonds gaan we met hun bijboot naar de ‘love cave’, een baai verderop. De cave stelt niet zoveel voor. Je kunt er niet in varen.
We eten aan boord van Kalinka.
Laat in de avond terug op Wahoo genieten we van de donkere omgeving, die niet helemaal donker is. En van de prachtige sterrenhemel.

Een week Punat met een paar dagen gasten
Het is lang wachten op wind. Pas om 3 uur vertrekken we naar Punat. En dan is het nog eerst dobberen. Pas als we de bocht om zijn en noordoost kunnen sturen lukt het om te zeilen. Met alleen de code zero. Onze maximum snelheid wordt 6,5 knoop bij 5 knopen wind. Voor we de vrij smalle ingang naar Punat in gaan rollen we de code zero in. We ankeren voorbij de Kalinka in het midden van de grote baai. Klaus en Trine komen eten. Het is erg gezellig. Henk en Klaus praten over de Signal-K software onder Windows en op de Raspberry-Pi en wat je er allemaal mee kunt doen op de iPad.
We spreken af morgen in Punat te gaan eten.

Henk gaat aan de slag met Signal-K en ik ga met Klaus en Trine op verkenning in Punat.
Als we terug komen heeft Henk Signal-K werkend op de iPad. Hij is heel blij want hij kan er van alles mee, wat hij eerst dacht zelf te moeten programmeren op de Raspberry Pi.
De bediende van het restaurant waar we ’s avonds eten is wat vreemd. Waarschijnlijk is hij net nieuw. Hij kan ons niet vertellen wat er in een Franse salade zit. 2 keer begint hij met aardappels en bonen. We hebben er lol om. Het eten is heel goed! We genieten!

Omdat wij 6 gasten krijgen moet er nog wat beddengoed en glaswerk gekocht worden. Dat is vast wel te koop in het winkelcentrum in Krk. Vanaf de zuidkant van de baai is het een uur lopen. Klaus en Trine gaan mee. Het eerste stuk is door het bos. Daarna over een camping naar het strand. Er is een deur in het hek om de camping, die niet op slot zit. Zo kunnen we verder. Langs de kust tot de baai van Krk. Vandaar omhoog en naar het noorden. 2 uren na vertrek zijn we bij het winkelcentrum. We zijn duidelijk met een omweg gegaan. Terug lopen we rechtstreeks. Dan is het wel een eind bij een drukke weg langs.
We hebben niet voor niets zo’n eind gelopen. Ze hebben alles van ons lijstje.
Omdat het zo heet is (35 graden) zijn we blij als we terug zijn op Wahoo. Eerst bijkomen en veel water drinken. Dan zwemmen om af te koelen.
Klaus en Trine komen ’s avonds met ons ‘happy hour’ doen. Het is tenslotte vrijdag. We eten snackjes uit de airfryer en salade. We hebben het over films. Zij hebben ‘Skater girl’ nog niet gezien. Die gaan we kijken op groot scherm. Het wordt een latertje, maar dat geeft niet. We hoeven niets morgen.

Voor het eerst mee zeilen op een catamaran. Dat doen Klaus en Trine. Ze stappen vanuit hun dinghy op de scope van Wahoo. Henk is er achteruit naar toe gevaren.
We maken de boot zeilklaar als we de baai uit zijn. Er is heel weinig wind vanuit het zuiden, dus tegen. We gaan kruisen met grootzeil en genua. Stuurautomaat op ‘wind’. We keren om als de wind op is en motoren tot voorbij de zuidoostpunt van het eiland Plavnik. Dan verwisselen we de genua voor de code zero. Als het voor de wind is doen we het grootzeil naar beneden. Bij 5 knopen wind zeilen we 6,5 knoop met alleen code zero. Voor de smalle ingang naar de baai wordt die ingerold.
Het was een heerlijke zeiltocht is de algemene mening van ons vieren.
’s Avonds eten we heerlijke grote garnalen en mosselen op de Kalinka. We hebben alweer een gezellige avond met elkaar.

Harde wind zondagochtend, vanaf dat het licht is. Met vlagen tot 30 knopen. We wachten tot het wat rustiger is voordat we gaan opruimen. Er passen veel spullen, die op de bedden staan, in de fietsenhokken voor. Dat zijn de ruimten in de voorpunt, die via een luik te bereiken zijn. Daar bewaren we ook fenders en lijnen in. En de code zero.
De bedden worden opgemaakt. De gasten kunnen (morgen) komen.

Op tijd boodschappen doen maandagochtend 25 juli, dan is het nog niet zo druk in de winkel. Dat lukt. Om 12 uur zijn we terug. Ik maak een Friese havermout-appeltaart.
Klaus en Trine komen ‘goodbye’ zeggen. Ze gaan morgen verder.
Om kwart over 7 rijdt de auto van de familie Gunnink het haventerrein op. Wij komen net aanlopen. Goede timing. Tassen uit de auto en uit de dakkoffer. Achterbank naar beneden want de racefiets van Samuel moet er in. Die wil hij niet achter op de fietsendrager laten staan.
Alle tassen gaan eerst in de bijboot en daarna passen we er alle 8 nog bij. Heerlijk dat we een grote bijboot hebben. We varen even bij Kalinka langs en Trine maakt foto’s.
Aan boord van Wahoo aangekomen moet er na wat drinken en appeltaart gezwommen worden.
Ik heb alles klaar staan om een grote pan macaroni te maken. Die bijna helemaal leeg wordt.
We kijken de film ’Skater girl’, die speelt in India. Hij is zo de moeite waard, dat we het niet erg vinden hem voor de 4e keer te zien.
Nathan en Samuel, de 2 oudsten, gaan buiten op het net slapen. Met een deken onder en een dekbedhoes over. Voor de andere 4 hebben we bedden.

Samuel is vannacht naar binnen gegaan en heeft daar een plekje gezocht om te slapen. Nathan had het ook koud en heeft nog een deken over gedaan.
We zwemmen voor het ontbijt. Het waait met stevige windstoten, tot 30 knopen.
Om 3 uur is het rustiger. We gaan even zeilen. Eerst de baai uit en dan met alleen de fok naar Krk.
We ankeren een eind zuid van de jachthaven. Er is een groot plastic speelgebied, een aquapark. Ze zwemmen er met elkaar naar toe . Sifra als eerste, die is niet te stoppen. Helaas is de pret van korte duur want ze worden weggestuurd. Of ze moeten 8 euro per persoon betalen voor een uur speelpret.
We halen het anker op en gaan terug naar de baai bij Punat.
’s Avonds gaan we met elkaar uit eten bij Konoba Maslina, tegenover de jachthaven en naast een kleine supermarkt. Het eten is er goed en de bediening is erg vriendelijk en attent.
Terug aan boord zitten we gezellig buiten, maar ik val bijna in slaap. Ik ga vroeg naar bed en de rest volgt.
Niemand slaapt buiten want het waait hard. Judah slaapt in de kajuit, Nathan en Samuel in de voorpunt. Sifra slaapt bij Nicolette en Ketan.

Er is een dreigende lucht als we uit bed komen. We gaan zwemmen maar even later weerlicht en rommelt het. Dus gaan we snel weer uit het water. Niet lang daarna onweert en regent het.
We ontbijten binnen. Daarna koffie en een spelletje Uno.
Helaas vertrekken ze vanavond rond 7 uur alweer. Ze hebben een ‘ruilhuis’ kunnen regelen in Noord Italië.
Daarom stel ik voor vanmiddag warm te eten. Voor onderweg kunnen ze broodjes meenemen.
Weer een onweersbui als ik sta te koken. Het plenst en hagelt. Grote hagelkorrels.
Het voordeel is dat de boot mooi schoon spoelt.
We eten frietjes met een gehaktbal en salade.
Na het middageten brengt Henk ons met z’n zevenen naar de wal, net voorbij de jachthaven. We gaan Punat verkennen.
Het onweert en spettert nog even, juist als we bij de bakker zijn om broodjes te kopen.
Henk haalt ons een heel eind verder weer op. Bij het speeltuintje, waar Sifra zich nog even kon vermaken.
Terug aan boord is het tassen inpakken en nog wat drinken.
Met een bootje vol mensen en tassen varen we naar de jachthaven. De auto wordt weer ingepakt.
Een knuffel en ’tot zondag’. Wat is het daarna stil!

Van Punat naar Bakar
Harde wind en golven, zelfs onder de hoge wal. We wachten met boodschappen doen voor de komende dagen totdat de wind wat is afgenomen. Halverwege de middag vertrekken we en zien we wel waar we uit komen. We willen zaterdag in de baai bij Bakar zijn. Dan hoeven Nicolette en Ketan minder ver te rijden als ze zondag op mijn verjaardag komen.
We moeten kruisen. We ankeren voor zonsondergang in een heel mooi baaitje, Uvala Bujina.

Lawaai en geratel en motorgeluid.
Als we opstaan na 9 uur zien we 3 grote toeristenboten naast ons. Elk op ruime afstand van Wahoo en van elkaar, met een lijn naar de wal. Later komen er diverse kleine motorbootjes ankeren. Gezellig, we hebben er geen hinder van.
Als het in de middag eindelijk een beetje begint te waaien gaan we ankerop. Helaas moeten we alweer kruisen.
Bij Bakar in de grote havenkom doen we 2 ankerpogingen. Het is er diep. Het anker houdt niet. Iemand op de wal gebaart naar de overkant. Daar ligt een grote houten motorboot en er staat iemand om ons te helpen. Achteraf is het waarschijnlijk de dorpszwerver. Maar hij pakt de lijnen aan en maakt ze vast. Op een vreemde manier. Maar vast is vast. Wel moeten we vóór het aanleggen 2 fenders oppompen en bevestigen. We ankeren altijd. Aanleggen doen we normaal gesproken pas in de winterhaven.
De dorpsjeugd komt ’s avonds ‘hangen’ op de motorboot. We hebben er geen last van.
Het is druk in Bakar. Veel mensen lopen langs de kade en op de pier, die een heel eind de baai in steekt.

Het lijkt wel uitgestorven zaterdagochtend. Zo stil is het. Er is bijna niemand te zien op straat.
Ik zal boodschappen doen. Vooral voor m’n verjaardag. Maar er komt een bericht van Nicolette dat Nathan ziek is en hoge koorts heeft. Even afwachten of ze morgen wel kunnen komen. Ze komen niet, is het besluit in de avond. Ik heb het boodschappen doen uitgesteld naar morgenochtend.
Omdat ik het zelf ook heel lekker vind maak ik wel een havermout-appeltaart.
’s Avonds is er live muziek aan de overkant. Leuke luistermuziek.
Bakar is een prachtig dorp. Met een steenkooloverslag. Vroeger ging de steenkool door een grote pijp onder het water door. De pijp is er nog. Maar de cokesfabriek die aan de overkant stond is er niet meer. De steenkool wordt nu met een goederentrein vervoerd.
We wandelen door de leuke smalle kronkelige straatjes omhoog naar het kasteel, de kerk en een Turks huis. Bij allemaal staat een bordje met uitleg in verschillende talen.
Er ligt een apart zeilbootje met foils bij een werf. Het is een CodeX van de Kroatische werf ‘Code-7 Marine‘. We gaan hem van dichtbij bekijken.
Daarna zitten we gezellig met een drankje op een terras bij het water. Opeens horen we iemand iets zeggen over een catamaran. Hij rijdt weg op een scooter. Even later zien we dat hij aan boord van de motorboot gaat. Onverrichterzake stapt hij even later weer op z’n scooter. Waarschijnlijk is het de havenmeester.

Jarig
De eerste 2 felicitaties komen 31 juli meteen na 0.00 uur binnen.
Er volgen nog vele in de loop van de dag. En wat telefoontjes. Ik heb een leuke, rustige en luie verjaardag. Want ik hoef niets te doen. Ik vind het alleen heel erg jammer dat ik geen bezoek krijg.
We hebben uitgerekend dat de kortste zeil route naar Split 152 mijl is. Als we daar 9 augustus willen zijn om dochter Titia met de kinderen op te pikken, moeten we gedurende 10 dagen gemiddeld 15 mijl per dag afleggen. Aangezien de windverwachting voor de komende week weinig wind is, vertrekken we vandaag. Nadat we geprobeerd hebben de havenmeester te bellen. Die geeft geen gehoor. Dan hebben we ons best gedaan.
De baai uit motoren we tegen de wind in. Daarna rollen we de genua uit. We zeilen onder de brug door die de verbinding vormt tussen het vaste land en het eiland Krk.
De wind is zo variabel dat Henk wel 20 keer de genua naar de andere kant gedaan heeft.
We zeilen de baai Veliki Skoljic in, aan de oostkant van Krk, en ankeren op zeil. Daarna nog wel met de motoren aan het anker getrokken.
De meeste geankerde boten vertrekken voordat het donker is. Er blijven maar 5 over.
Dan is de maand juli om. We kijken uit naar het bezoek dat we krijgen, 10 augustus, bij Split.