In september is het nog steeds mooi weer. Met heel af en toe wat regen. De dagtemperaturen liggen tussen 27 en 31 graden en de watertemperatuur blijft boven 27 graden.
We starten deze maand bij Kalamitsi, Chalkidiki, in het noorden van de Egeïsche zee en eindigen aan de westkant van de Peleponnesos, in de baai van Pylos. We leggen in totaal 420 mijlen af, waarvan het grootste deel zeilend.
We hebben in deze maand problemen met de hogedrukpomp van de watermaker en met de pomp van de watergekoelde koelkast.

Van Kalamitsi via Stafylos naar Skiropoula (1 – 3 september)
Even voor 6 uur gaan we ankerop. Het begint een beetje licht te worden.
Als we de baai uit zijn, gaat het meer waaien. We rollen de genua uit. De motoren blijven aan om wat stroom te draaien. Als de wind toeneemt rollen we de genua weer in en hijsen het grootzeil. Met de genua er bij uitgerold koersen we richting het vaarwater tussen de eilanden Alonissos en Skopelos. Met mooie snelheden: 7-10 knopen. Met een paar uitschieters, het maximum is 12,8 knopen!
We genieten erg van deze zeiltocht. Goede wind, geen vervelende golven. Eerst bewolkt, maar later zonnig.
Na 7,5 uur en 58 mijlen ankeren we in de baai Stafylos, aan de zuidkant van Skopelos. Onderweg heeft Henk een dolfijn naast de kuip uit het water zien springen. Later zien we een dolfijn net onder het wateroppervlak, schuin achter de boot. Helaas komt hij niet voor de boeg spelen.
We moeten wennen aan de vele boten, die komen ankeren. Het maximum vandaag is 20, ‘s avonds zijn het er nog 18. Waarvan een flottielje van 7, die allemaal naast elkaar met lijnen naar de rotsen liggen. Het zorgt wel voor anker-tv.
Geef ons toch de rust maar van Chalkidiki.
We snorkelen om het anker te checken en zwemmen naar de rotskant. Die is erg steil. Er zijn vissen, maar niet heel veel.
We hebben een rustige nacht. Het is erg donker.

Henk was gisteren later naar bed dan ik, heeft het weer bestudeerd en zegt dat we vanmorgen om 11 uur vertrekken naar Kimi, op het schiereiland Evia. Dat is bezeild, het eiland Skyros niet. Oké, in deze baai hoef ik niet langer te blijven als de wind gunstig is om verder te gaan.
Het is 4-5 knopen gaan waaien uit het oosten. We hijsen het grootzeil en rollen de genua uit. Eerst is de koers richting Kimi. Maar met de stuurautomaat op wind wordt de koers aan de wind steeds meer richting Skyros.
Eerst is het nog bewolkt, later zonnig.
Het is weer een hele mooie zeildag. We maken goede voortgang en lopen in op een Deense Najad.
Vlak voor het eiland Skyropoúla, waar we willen ankeren, zit er een tonijn aan de haak. Tegelijk stopt de wind ermee.
Ik geef Henk handschoenen en een scherp mes uit de gele bak, die voor visvangsten klaar staat.
Daarna rol ik de genua in. Doe de motoren aan en vaar langzaam verder.
Als de tonijn levenloos in de gele bak ligt doen we het grootzeil naar beneden.
De tonijn is 62 cm lang. Geen erg grote dus.
Henk snijdt de kop eraf, haalt de ingewanden eruit en doet hem in een vuilniszak. Een extra zak eromheen om lekken te voorkomen. Zo gaat hij in de koelkast. Om hem morgen te fileren.
Intussen is de Najad ons voorbij gegaan en vaart het baaitje in, waar wij naar toe wilden. Wij proberen in een baai westelijker te ankeren. De 1e keer houdt het anker niet. De 2e keer valt hij keurig in zand, op een diepte van 17 meter. Met ruim 50 meter ketting. Het is heel helder water, we kunnen het anker keurig ingegraven zien liggen.

We beginnen de dag, zoals gewoonlijk, met zwemmen. 100 meter naar de kant en terug. Het is een mooie zonnige dag. Goed weer voor de was, want we blijven vandaag.
Henk start de 2 maandelijkse oplaadsessie,  van alle apparaten met oplaadbare batterijen. Eerst is het zoeken naar het tasje met de laders. Uiteindelijk blijkt die in de grijze bak helemaal voorin te liggen. Omdat we gasten kregen zijn allerlei dingen daar tijdelijk opgeborgen.
Henk maakt de 2 kilo tonijn (zonder kop) verder schoon, fileert hem, en maakt er 4 porties van, elk ongeveer 375 gram. Doet die in zakjes, vacumeert ze en sealt ze dicht. Zo gaan ze in de vriezer. Om eventuele parasieten te doden is het beter de tonijn eerst in te vriezen.

Van Skyropoúla via Kastri en Sounión naar Nsis Gali  (4 – 6 september)
We vertrekken vóór 7 uur. Eerst motoren, ook om stroom te draaien. We zien de zon opkomen achter het eiland Skyros. We laten de genua zakken en hijsen de code zero. Er is weinig wind, 5 knopen en die komt bijna van achteren. Met de code zero uitgerold gaan we 5 knopen. De motoren kunnen uit.
Als de snelheid terugloopt naar 4 knopen rollen we eerst de code zero in en hijsen we het grootzeil.
Daarna de code zero uitgerold en de stuurautomaat op wind gezet, net binnen de 90 graden. Zo maken we lekker snelheid. Totdat we teveel de verkeerde kant op gaan. Daarna gaan we recht voor de wind zeilen met de code zero over de ene kant en het grootzeil over de andere kant. Voordat we bakboord uit gaan om voorbij de kaap te komen rollen we de code zero in. Het waait hard genoeg om met alleen het grootzeil, recht voor de wind, langs Evia te zeilen. Tot de baai Kastri, waar we als eerste ankeren. Later komt Wolfgang met z’n Black Dream. We hebben onderweg contact gehad en hem uitgenodigd om te komen eten. Als troost, omdat z’n gennaker onderweg gescheurd is.
We zwemmen nadat we geankerd zijn. Om het anker te checken, dat keurig in zand ingegraven is. En om de vissen te bekijken. Henk wijst me op een grote school geelstaart barracuda’s. Lange slanke vissen met een gele staart.
Wolfgang komt zwemmend naar Wahoo. Alleen z’n tas krijg ik mee op de supplank.
We eten rijst met gebakken groenten, gemarineerd varkensvlees en champignonsaus.
Hij supt ‘s avonds laat terug naar z’n boot.

Na het ontbijt komt Wolfgang de sup terugbrengen. En een kop koffie drinken.
Daarna zwemt hij terug naar z’n boot en gaat ankerop.
Wij hijsen eerst de genua. En maken de boot zeilklaar. Zodat we 3 kwartier later vertrekken.
Eerst rollen we alleen de genua uit. Het is voor de wind, die 15 knopen waait.
Voorbij het eiland is er even heel weinig wind. We hijsen het grootzeil. Dat is moeilijk, want de wind komt opeens van alle kanten. We zeilen daarna, bijna aan de wind, in de goede richting.
Met niet de genua maar de fok uitgerold. Omdat het toch wel hard waait.
Alweer een heerlijke zeildag. De laatste 7 mijlen voor de wind, met grootzeil over bakboord en genua over stuurboord.
We halen Wolfgang net niet in. Hij is het eerst bij Sounión.
Hij heeft ons uitgenodigd voor het avondeten. Lekker, hoef ik niet te koken.
Hij serveert als voorafje stokbrood met guacamole.
Spaghetti met tomatensaus en geraspte kaas is het hoofdgerecht. Complimenten voor de kok!
Sounión is voor ons de drukste ankerplaats dit jaar in Griekenland. Meer dan 40 boten! De laatste komt na 10 uur, met het grootzeil nog omhoog, tussen de geankerde boten door. Hij ankert dicht bij Wahoo. Gelukkig is het een rustige avond. En hopelijk ook een rustige nacht.

Met weinig wind vertrekken we uit de nog steeds volle baai Sounión. Verderop zien we meer wind.  We motoren daar naar toe en hijsen vast het grootzeil. En ja hoor, uit de beschutting van het eiland komend is daar wind. Van opzij. Door onze snelheid wordt de windhoek kleiner, maar het is net niet aan de wind. We zeilen een paar uren lekker. Totdat de wind afzwakt en steeds meer van achteren komt. De laatste mijlen doen we met alleen de genua. Ondertussen hebben we het grootzeil laten zakken en de huik er op gemaakt.
Er is nog ruimte voor Wahoo bij het eilandje Nsis Gali, waar we vorig jaar ook achter gelegen hebben.
Het anker valt in zand op 11 meter diepte en houdt meteen.
Het is alweer een warme dag. Dus eerst zwemmen. En snorkelen. Prachtig!
We hebben geen internet, dat is lastig.
En vanwege de vele motorboten (superjachten), die langs varen, liggen we vaak dwars op de golven.

Van Nsis Gali naar Arie en Hilde bij Ermioni (7 – 10 september)
In plaats van zwemmen gaan we snorkelen. Naar de rotsen aan de westzijde en in de inham. Zóveel mooie, verschillende vissen, zowel in grootte als in kleur. En een prachtig onderwaterlandschap!
De superjachten komen al weer langs. We liggen te wiebelen. Na het ontbijt gaan we ankerop.
Ermioni is ons doel. Arie & Hilde zijn daar met hun Ocean Vagabond en we kijken er naar uit hen weer te ontmoeten.
We rollen de genua uit. De wind komt bijna van achteren. Onze snelheid is eerst tussen 4 en 5 knopen, later tussen 3 en 4 knopen.
We ankeren naast de Ocean Vagabond. Zwemmen naar Arie en Hilde voor een praatje.
We gaan onze voorraden aanvullen bij de AB supermarkt. Die is vlakbij de westkant van de baai.
We nemen de gevulde winkelkar mee naar de bijboot.
Na het boodschappen opruimen eerst even een duik in het water om af te koelen.
Dan met Arie en Hilde een rondje lopen. Naar de andere kant, met uitzicht over de zuidbaai.
We drinken wat bij een familierestaurant en gaan er later eten.

We blijven de volgende dag. Doen allerlei kleine ‘klusjes’, zoals brood bakken, kruidenpotjes bijvullen, digitaal kaartje maken voor Sifra’s verjaardag. Voor de laatste keer doe ik Duo Lingo Grieks. Het wordt me te moeilijk. Morgen ga ik verder met Italiaans.
Om 5 uur gaan we met Arie & Hilde naar de wal. Nadat we water gemaakt hebben en flessendrinkwater gevuld. We gaan wandelen door het park, om de punt heen waar een vuurtorentje staat. We belanden weer op hetzelfde terras als gisteren, om wat te drinken. Uiteindelijk blijven we ook weer eten.
Als we bij de boot komen horen we een vreemd brommend lawaai. Shit, de watermaker staat nog aan. Maar er komt geen water naar buiten. Meteen hem uit gedaan. En in de machinekamer kijken. Die staat tot de motorsteunen vol water. Er heeft iets gelekt. De watertank is slechts 78% vol. Met het losse 12V pompje wordt het meeste water overboord gepompt.
Daarna rustig koffiedrinken. Morgen maar kijken wat er stuk gegaan is.

Henk heeft bij het uit elkaar halen van de pomp van de watermaker een verende borgring in het water laten springen. Hij gebruikt de reservekit om de pomp weer in elkaar te zetten. De pomp maakt teveel lawaai, maar het ontluchten moet nog.
Ook de pomp van de koelkast heeft kuren. Het is veel te heet in het vak onder de bank, waar de pomp staat. De motor draait wel, maar hij pompt niet. Henk morrelt wat en de pomp doet het weer.
Met Arie lopen we naar het kerkje en de molen aan de overkant van de baai. Vandaar hebben we een prachtig uitzicht. Hilde blijft op een bankje zitten breien.
Daarna drinken we wat op een terrasje aan het water.
Hilde en ik gaan shoppen. Even rondneuzen in de winkeltjes langs de baai. We zijn snel terug, er is niet zoveel bijzonders te zien.

Gezien de weersvoorspelling vertrekken we morgen.
Arie en Hilde komen koffiedrinken.
Henk ontlucht de watermaker, nadat hij een nieuw voorfilter heeft geplaatst. Hij werkt nu, maar de ppm’s zijn hoger 290-300, in plaats van minder dan 200. En hij doet 2 minuten langer over 6 liter water maken dan eerder.
Met Arie en Hilde gaan we een rondje wandelen. Via het park naar de kade aan de andere kant. Daar is het water flink onrustig. We zien hoe de charterboten moeite hebben om af te meren.
Na een drankje bij de bekende taverna nemen we afscheid van Arie en Hilde.
Het is vandaag erg druk geworden met ankeraars, meer dan 30 boten. Alles gaat goed, sommigen ankeren wel 3 keer, totdat het anker houdt.

Van Ermioni via Ágios Georgíos naar Fokiano (11 – 13 september)
Zwemmend  zeggen we Arie & Hilde gedag. Daarna maken we klaar om te vertrekken.
Met grootzeil en genua zeilen we in zuidelijke richting. Bij 2 knopen wind gaan we 2 knopen. Even later maar 1. We motoren tot we tussen het vaste land en het eiland Dokos door zijn. Daarna kunnen we weer zeilen.
Ons doel is de baai bij Ágios Georgíos bij Poulithra, aan de oostkant van de 3e vinger van de Peloponnesos.
Het is bezeild. Hoewel we eerst de zeilen over bakboord hebben. Dan een tijdje drijven en daarna is de wind gedraaid van noordwest naar zuidoost. Dus de zeilen over stuurboord. De wind trekt wat aan, zodat we tussen 8 en 9 knopen halen.
Er ligt een Deense zeilboot in de baai waar we ankeren.
Als we de huik op het grootzeil maken vallen er een paar dikke regendruppels. Daar blijft het bij. De zon gaat weer schijnen. Met hier en daar wat wolken.
Na een dutje gaan we snorkelen naar de rotsen. Er zijn verschillende soorten vissen. Maar het water is wat stoffig.

Midden in de nacht worden we wakker van geschommel en gekraak.
Er loopt swell de baai binnen vanuit het noorden en we liggen er dwars op. Dat is altijd vervelend. Bovendien kraakt er iets en we kunnen er niet achter komen wat het is. Maar ook dat is irritant. Ik kan niet weer in slaap komen en lees m’n boek uit. Daarna lukt het om in slaap te vallen.
Ons zwemrondje in de ochtend is een heen en weertje van 200 meter naar het witte kerkje Ágios Georgíos.
Terug aan boord ontbijten we. De boot blijft hobbelen. Zullen we weggaan?
Ja, naar de volgende baai, 7 mijl naar het zuiden.
Ongeveer de helft zeilen we met alleen de genua. Snelheid is 1-2,5 knoop. We hebben tijd.
We ankeren in de oosthoek, voor het zandstrand van Fokanio. We zien 2 ijsvogeltjes vliegen. Prachtig!
Op het strand is het niet druk. Lang niet alle ligstoelen zijn bezet.

We blijven een dag. Voor onder andere wat klusjes:
Henk installeert een nieuwe druksensor op de pomp van de koelkast. Hij moest de oude steeds met een schroevendraaier aan de loop helpen door er tegen aan te slaan met het handvat . Maar later bleek dat het probleem werd veroorzaakt door vervuilde koolborstels.
Er zit lucht in de hydroliek leiding van de stuurautomaat. Daardoor gaat bij golven het roer een beetje heen en weer en dat veroorzaakte het gekraak waardoor Houkje niet kon slapen. De stuurcilinder moet ontlucht worden. En daarna vult Henk wat olie bij.
De watermaker heeft alweer kuren. Alleen de opvoerpomp doet het. Henk geeft met een schroevendraaier een klap op de hogedruk pomp en dan doet die het. Maar het is niet zoals het hoort. Er komt minder ‘afval’ water uit. Hij heeft ook meer lawaai dan normaal. We maken wel water. Maar nadat hij uit gedaan is wil hij niet weer aan. Een klusje voor morgen. En zo is er altijd wat.
Ik zie een schildpad een paar keer z’n kop boven water steken. Henk ziet hem op het laatst, net voor hij onderduikt. Het zal een landschildpad zijn, lezen we later op een bord over dit gebied.
We gaan naar de wal voor een verkenningstochtje. Eerst naar de baai oost van ons. Daarna via de weg achter het strand langs tot het einde. Terug naar de middelste taverna ‘Costa Mare’ voor wat drinken en een ijsje.

Van Fokiano via Gerakas naar Monemvasia (14 – 16 september)
De wekker staat op half 7. We vertrekken een kwartier later. Hijsen het grootzeil en rollen de genua uit. We zeilen bij zonsopkomst rustig zuidwaarts. Voorbij de baai van Kiparissi trekt de wind af en toe flink aan. We rollen de genua in en de fok uit. De wind draait meer naar het zuiden en wordt bij vlagen sterker. Het is niet meer bezeild naar Gerakas. Omdat de wind zo vlagerig is en steeds van richting verandert stuur ik met de hand. Dat is erg vermoeiend. Als we overstag gaan richting ingang Gerakas rollen we de fok in. Even later doen we het grootzeil naar beneden. Pas dan maak ik onze eerste kop koffie. Het is nog steeds vroeg, 10 uur.
We willen ankeren in de baai bij Gerakas. Er ligt al een grote catamaran en een zeilboot. Pas na de 5e keer houdt het anker. De grond is mud en 4 keer heeft Henk waarschijnlijk te hard aan het anker getrokken. Elke keer schoot hij los bij meer dan 2200 toeren. De laatste keer zijn we op de plek van de zeilboot, die net vertrokken is, gaan ankeren. De wind blaast af en toe hard door de baai. De maximum windsterkte is 33 knopen.
De Black Dream met Wolfgang en Lila komt langs varen en gaat ook ankeren. We worden uitgenodigd voor een ankerbiertje om 5 uur.
Henk is de hele middag bezig met de hogedruk pomp van de watermaker. Hij haalt hem helemaal uit elkaar. Er is water (zoutwater) in de elektromotor gekomen. Hoe? Geen idee!
Ik mag alles schoonmaken in zeepsop. Daarna laat hij alles drogen. Dan is het tijd om naar de Black Dream te gaan. We maken kennis met Lila, die vanaf Poros met Wolfgang mee zeilt naar Licata. Onder andere om te leren zeilen. Maar ze vinden elkaar ook erg lief.
Na de ‘borrel’ gaan we in onze bijboot verder de baai in. Daar is een soort van meer, met een eilandje erin. Daarna meren we af aan de kade. We doen eerst een wandeling naar boven. Daar zijn wat oude muren te zien. Overblijfselen van een ver vervlogen tijd.
We kunnen een rondje lopen en komen terug in het dorp.
Taverna O Takis is open en we genieten er van heerlijke Griekse gerechten.

Om gunstige en niet te harde wind tegen te hebben vertrekken we om 8 uur naar Monemvasia. Het is maar 8 mijlen en we kunnen heerlijk zeilen tot vlakbij de ankerplaats aan de noordkant. Aan de zuidkant ligt het cruiseschip Ilma. En het zeilende cruiseschip, de Star Flyer, is op weg er naar toe.
Bovendien is de noordkant iets gunstiger qua wind.
We ankeren om half 10 al in 11 meter met 50 meter ketting. Ruimte genoeg.
Na 11 uur neemt de wind toe uit zuidwestelijke richting. We liggen er prima. In de vlagen waait het af en toe 30 knopen.
Henk is de hele middag bezig de pomp van de watermaker in elkaar te zetten. Van 1 koolborstel is het veertje afgebroken. Hij maakt een nieuwe van het verenstaal, dat hij al 30 jaar aan boord heeft. Eigenlijk is de draad te dik en daardoor de veer te stijf, maar het moet maar zo.
Hij probeert de pomp eerst met een losse accu. Hij doet het. Daarna alles weer aansluiten in de machinekamer. Opnieuw proberen. Ja, hij werkt. We kunnen weer water maken!

Het heeft de hele nacht behoorlijk gewaaid en het waait nog steeds. Nu meer uit het noordwesten.
Ik ga de koelkast leeg en schoon maken. Dat is een wekelijks klusje. In elk geval voor het boodschappen doen.
De handdoeken worden gewassen. Alles is in een half uur droog, gelukkig. Want de wind laat de zeereling met het wasgoed eraan flink rabbelen.
Na de lunch brengt Henk me naar het dichtstbijzijnde strandje. Ik stap uit in het water. Omdat het er lagerwal is moet ik de bijboot weg duwen, verder het water in. Een strandganger helpt mee.
Ik vind een grote, goed gesorteerde supermarkt op ongeveer 400 meter van het strandje.
En een slager ertegenover. Alles van m’n lijstje kan ik vinden.
Daarna loop ik naar de pier om me op te laten halen.
Henk heeft intussen de pomp van de koelkast eruit gehaald en de kleppen schoon gemaakt. Want die heeft af en toe een flinke tik met het handvat van een schroevendraaier nodig om aan te gaan. Zo is er altijd wat (te klussen).
We gaan even zwemmen om af te koelen en dan met de bijboot terug naar de pier.
Voor een wandeling om Monemvasia. Eerst aan de noordkant, dan om de oost. Via een uitdagend paadje. Waarbij het zaak is niet te vallen of uit te glijden. Het is steil aan de kant van het water en de rotsen zijn scherp.
We komen heelhuids aan de bebouwde kant. Lopen naar boven en opeens staan we op een terrasje. Lekker even uitrusten en wat drinken!
Monemvasia is een mooi oud stadje. Met smalle straatjes. We komen hier vast nog een keer.
Terug bij de bijboot gaan we onder het bruggetje door naar de jachthaven. Om Wolfgang en Lila op te zoeken. We zitten gezellig bij hen in de kuip. Onze gezamenlijke plannen zijn morgenvroeg om 7 uur vertrekken met als bestemming de westkant van het eiland Elafonisos.

Van Monemvasia naar Elafonisos (17 – 18 september)
Als we ankerop zijn hijsen we meteen het grootzeil. Want verderop lijkt wind te zijn.
Als we om de noordkant van de hoge rots heen zijn kunnen we een stukje zeilen. Maar al snel komt de wind van achteren. We gaan nog maar 1,5 knoop. Dat is te weinig. Genua inrollen en 1 motor aan.
Het grootste deel tot kaap Malea motoren we. En ook nog een stuk erna. Daarna kunnen we zeilen, maar het is wel kruisen. Bij veranderlijke wind, zowel in richting als in sterkte. De laatste slag is de mooiste. Vanaf het eiland Kithira tot om de zuidwesthoek van Elafonisos. Op dat stuk zeilt de Black Dream ons voorbij. Hij kan hoger aan de wind en daardoor sneller.
Beide boten ankeren in de mooie westbaai van Elafonisos,  Kató Nisi.
Wolfgang en Lila komen een ankerbiertje drinken. Daarna gaan we samen in onze bijboot naar de wal. Om bij het familierestaurant ‘Alexandra Aroni’ te gaan eten. Begin juni hebben we hier ook samen met Wolfgang gegeten. Henk, Wolfgang en ik kiezen de beef in tomatensaus. Die is volgens hun weer net zo lekker als de vorige keer. Lila kiest de specialiteit van de kok, gebakken haan.
Terug op Wahoo drinken we nog een kop koffie of thee.
De Black Dream blijft morgen. Wij bekijken het nog. Het hangt van het weer af.

Getik op het dek, het regent! Ik sta op om de ramen dicht te doen. En ga weer slapen.
Als het al licht is regent het weer. Ik haal de lijnen van de lieren af om ze door de regen wat minder stug te laten worden.
Het is rondom bewolkt, met wat donkere wolken ertussen. We blijven vandaag.
Als we naar het strand zwemmen begint de zon te schijnen. De wind is erg veranderlijk. Het losse zonnepaneel wordt vaak verplaatst naar een zo gunstig mogelijke positie. We zijn blij met dit extra paneel. We hebben nog bijna geen stroom hoeven draaien met de Alpha pro dynamo op de bakboord motor.
Henk maakt de foto’s van juli gereed zodat ik met het verhaal kan beginnen.
Gisteren heeft hij de kop van de pomp van de koelkast uit elkaar gehad en schoon gemaakt.
Vandaag vervangt hij de kop voor een nieuwe. Maar het probleem dat de pomp niet begint te pompen blijft nog steeds. Hij heeft een tik nodig. Conclusie is nu dat de koolborstels vervuild zijn. Dat wordt het volgende klusje, morgen of overmorgen.
Als de zon achter een wolk verdwijnt, voordat hij onder gaat, wordt het fris. Tijd om wat (meer) kleren aan te trekken.

Van Elafonisos naar Ormos Diroú (19 – 20 september)
Het is vannacht gaan waaien uit het noordoosten. We worden er wakker van. Henk checkt buiten of er wat bijzonders is. Nee, we gaan weer slapen.
We gaan om 8 uur anker op. De koers richting Kaap Tanara is voor de wind. We hijsen geen grootzeil. Maar rollen de genua uit over bakboord en de fok over stuurboord. Beide zetten we met een lijntje op een middenkikker vast. Dit heet vlinderzeilen of passaatzeilen.
Als we in de weg komen van een groot schip, die achter ons aan komt, rollen we de fok in en sturen 20 graden op.
We zijn dan al voor een tanker langs gegaan, die stil ligt.
De wind wordt wat noordelijker en neemt af. We gaan het grootzeil hijsen.
Als de genua er weer bij staat, zeilen we met 8 knopen naar kaap Tanaro.
Voorbij de kaap, in noordwestelijke richting, blijft het flink waaien. We zeilen door en zien wel waar we uit komen.
Een half uur motoren we als er even bijna geen wind is en wat er is, is tegen.
Daarna is Ormos Diroú bezeild. We gaan er ankeren, er is ruimte genoeg.
Ik heb gelezen dat daar grotten zijn met stalagnieten en stalagtieten, waar je een tour kunt maken. Daar gaan we morgen naar toe.

Henk is nog niet tevreden over de watermaker. Hij zet hem aan en zit een tijd in de machinekamer om alles te checken. Een paar keer uit doen en weer aan. Er zit teveel lucht in het filter.
Hij denkt erover om de opvoerpomp uit elkaar te halen. Want die produceert nu geen water genoeg om het filter vol te krijgen. Weer een klusje.
Om 2 uur gaan we met de bijboot naar de wal. We parkeren bij een kleine kade. Daarna met trappen naar boven. We denken bij de ingang van de grotten een kaartje te kunnen kopen. Maar we moeten er 300 meter voor lopen langs een stijgende weg.
Vandaag kunnen we voor het eerst gebruik maken van onze leeftijd. We krijgen elk 5 euro 65+ korting door onze ID kaart te laten zien.
Terug bij de grotten moeten we 20 minuten wachten tot er weer een bootje beschikbaar is. We genieten intussen van een ijsje.
Per bootje kunnen 6 mensen vervoerd worden. Voorin zit een stel op een bankje. Daarna ik op bankje nummer 2, Henk op 3 en een ander stel op 4. De schipper staat achterin en beweegt de boot voort met een wrikriem. Geregeld zegt hij ‘heads down’. Voor de rest vertelt hij wat in het Grieks, wat we niet verstaan. Af en toe raakt de houten boot even een kant. Soms is het erg nauw of moet hij een scherpe bocht maken. Wat is het prachtig! 30 minuten lang genieten! Aan het einde van het water stopt de boot. We stappen uit. Daarna is het nog een stuk lopen naar de uitgang. Onderweg is het weer genieten. Wat een structuren!
Dit was zeker de moeite waard. Als we hier een keer terug komen doen we weer een tour.
Terug aan boord wacht er nog een klusje, de pomp van de koelkast.
Henk maakt hem open bij de motor en er komt veel zwartsel uit. Zijn theorie dat de koolborstels vies zijn klopt.
Met de stofzuiger wordt het meeste zwartsel opgezogen. De rest maakt hij schoon met een doek.
Daarna moet de stofzuiger ook schoongemaakt worden. Die kan er gelukkig tegen!
De pomp weer in elkaar gezet en getest met een losse accu. Hij doet het!
Teruggeplaatst en geprobeerd. Ja hij werkt. Maakt zelfs minder lawaai. En slaat steeds van zichzelf aan. Zonder dat hij een tik nodig heeft.
Ondertussen is de Black Dream in de baai komen ankeren.
Wolfgang en Lila komen na het avondeten koffie drinken. Het is alweer gezellig. We zitten even buiten, totdat het steeds harder gaat regenen. Pas 2 uren later is het droog en kunnen ze terug naar hun boot.

Van Ormos Diroú naar Koroni (21 – 22 september)
Na een rustige nacht besluiten we te vertrekken. Met als voorlopig doel Koroni.
Met grootzeil en genua gaat het eerst heel rustig, aan de wind.
Later trekt de wind aan en kunnen we iets minder scherp zeilen. Het gaat hard, 8 knopen. Er komt een vrachtschip vanuit Kalamata die onze koers kruist. We vallen wat af, rollen de genua in en de fok uit. Daarna sturen we weer op. Doordat wij wat langzamer gaan, gaat hij voor ons langs.
We willen ankeren ten zuiden van Koroni. Maar door de zuidelijke wind staan daar teveel golven. Dus ankeren we aan de noordkant. Als we later het anker checken blijkt hij tussen 2 rotsen te liggen en de ketting ligt voor het grootste deel over rotsen. Dat zint ons niet. We gaan ankerop en naar de zuidkant. Daar is het wat rustiger geworden wat wind en golven betreft.
We liggen wel de hele avond wat te hobbelen. Pas na 1 uur wordt het rustiger en liggen we beter op de golven.

Alweer een mooie zonnige dag. Ik ga de blog van juli verder af maken.
Henk volgt het live verslag van de Formule 1 race.
Daarna gaan we met de bijboot naar het strand. Het is daar lagerwal, maar het lukt om hem goed te parkeren. Vóór aan een plastic parasolstick, die we in het zand draaien. Achter met een ankertje.
We lopen eerst omhoog naar het kerkje en kijken er naar binnen. Gisteren was er een bruidspaar.
Vaak wordt er op zaterdag getrouwd in Griekenland.
Via een trap naast de kerk lopen we naar de ruïnes van een groot kasteel. We vinden een leuk paadje en lopen er om heen. Daarna naar beneden en via de weg met veel terrasjes langs het water. We hebben goed zicht op de baai aan de noordkant. De Black Dream ligt er ook.
We gaan terug, eerst door allerlei leuke straatjes, die omhoog lopen. Eentje loopt dood bij een kerk. Als we het hoogste deel gehad hebben gaat het naar beneden.
Bij het strand is een restaurant met terras. Daar drinken we wat en ik neem ook een ijsje.
Het is een rustige avond.

Van Koroni via Koumbáres naar Pylos (23 – 30 september)
Zon en weinig wind bij het opstaan. Na het zwemmen gaan we ankerop.
Met alleen de genua uitgerold zeilen we met 1-2 knopen in zuidwestelijke richting.
Doel is een baai west van Finikounda, Koumbáres genoemd in de Navily app.
We doen 5 uren over 13 mijlen.
Er ligt alleen een grote catamaran in de baai. We liggen er goed.

De volgende dag is alweer een zonnige zeildag met weinig wind. We zeilen in ruim 4 uren de 12 mijlen naar Pylos. Voordat we bij het kasteel van Methoni zijn hebben we een aantal keren dolfijnen gezien. Of waren het pilot whales? Ze spoten duidelijk en dat konden we ook horen omdat het zo stil was.
De komende week is er noordwesten wind voorspeld, af en toe hard. Waarschijnlijk blijven we in deze baai totdat de wind gunstig is om naar Zakynthos te zeilen.
We ankeren net voorbij de jachthaven van Pylos. Het is weer tijd om boodschappen te doen. Er is een supermarkt vlakbij. Dus we slaan een flinke voorraad in. Ook omdat we naar de noordkant van de baai gaan. Daar zijn geen winkels.
Omdat we in Pylos zijn, gaan we (de lekkerste) gyros eten bij restaurant Souvlista. Henk een plate gyros en ik een pita gyros. Heerlijk!

Het water is zo vlak, ik zie duidelijk het anker liggen. Mooi ingegraven in zand. En veel visjes zwemmen rondom de boot. De grotere zitten dieper, net boven de bodem.
Omdat het zo rustig is beginnen we met het onderwaterschip schoonmaken.
Daarna gaan we ankerop. Rollen de fok uit en kruisen naar de noordkant van de grote baai.
We ankeren in de noordwesthoek. Met zicht op de ondiepe doorgang (voor kleine bootjes) naar zee. Ver genoeg van het strand, waar het niet druk is.
De watermaker heeft weer kuren. Hij stopt ermee. Waarschijnlijk zijn de koolborstels weer vies. Een tik ertegenaan geven en hij doet het weer.
Een klusje voor morgen.

De ochtend begint zonnig en rustig. Daarom gaan we verder met schoonmaken van het onderwaterschip en krijgen het grotendeels af. De kielen moeten nog.
Henk haalt de pomp van de watermaker weer uit elkaar. De koolborstels zijn nog helemaal schoon. Hij maakt een nieuwe veer voor 1 koolborstel, omdat de vorige te stug was. Deze keer geprobeerd de veer iets minder stug te maken door meer windingen. Door te testen met een losse accu doet de pomp het weer.  Hij kan weer ingebouwd worden.
Er komt een heel groot zeilschip ankeren. Met 2 ongeveer even hoge masten. Maar na 3 keer opnieuw ankeren geven ze het op en vertrekken. Naar een ander deel van de baai.
Wij gaan voor de 3e keer in 1,5 jaar naar het kasteel. Aan het begin van het pad staat een waarschuwingsbord, dat het kasteel gesloten is vanwege serieus gevaar. We lopen door en zien wel.
Bij het kasteel liggen wel veel gevallen stenen. We lopen over de muur langs de zeekant, die plotseling ophoudt. Even voor het einde is een half ingestorte stenen trap. Daar gaan we voorzichtig naar beneden. We komen uit aan de noordkant, met zicht op het binnenmeer.
Dan begint de afdaling. Een echte uitdaging, vooral voor bejaarden. Ik vind het af en toe echt eng. Maar met voorzichtigheid en durf kom je een heel eind. Dus het lukt!
Voordat de zon heel mooi ondergaat zijn we terug op Wahoo om er van te genieten.

Een heerlijk rustige start van de ochtend! Slechts 21 graden buiten, zonnig, weinig wind.
Werk aan de website. Henk heeft de foto’s bijna klaar. Ik start met het verhaal van augustus.
7 kilo pinda’s gebruikt Henk om een flinke voorraad pindakaas te maken met de foodprocessor.

We zwemmen tot vlakbij het strandje aan de noordkant van het eiland, bij de tussen doorgang. Als we weer terug bij de Wahoo zijn, zwemmen er een aantal visjes met ons mee en om ons heen.
’s Middags wandelen we 6,5 km om het binnenmeer. IJsvogeltjes hebben we er gezien en reigers, flamingo’s, bonte kraaien.

Volgens de voorspelling gaat het in de middag hard waaien. Het begint ‘s ochtends al als we uit bed komen. De andere ochtenden was het water vlak. Nu niet, want het waait al 7 knopen.
We hebben een rustige dag . De wind heeft uitschieters tot boven de 30 knopen. Wahoo ligt goed vast.
De zon gaat niet zo mooi onder als gisteren.

Vannacht is het wel wat blijven waaien, maar minder hard. We hebben lekker geslapen.
Ik doe wat administratie. Henk maakt een plan voor de watermaker.

En dan is de maand september om. We hebben veel gezeild en ook veel gezien. We zijn weer begonnen met wandelen, omdat het minder heet is.