Nieuwjaarsduik
Het jaar 2024 begint met nieuwjaarsdag. Voor het eerst in mijn leven doe ik mee aan een nieuwjaarsduik. Vanaf het Marinella strand, aan de westkant van de havens. Er is een grote groep, bestaande uit mensen uit Licata en omgeving en mensen uit de jachthaven. De watertemperatuur is 16 graden, het is zonnig en warm. Ik vind het zo lekker, dat ik er voor een tweede en derde keer in ga. Met een groepje uit de haven lopen we daarna door naar strandbar Felix voor een drankje.

Wandelingen en uitjes
Omdat we een huurauto hebben kunnen we gemakkelijk ergens gaan wandelen. We doen dat bij Muculufa, samen met Stig & Lisbet (Denen) en Jaakko & Tiina (Finnen).
Vorig jaar hebben  we deze wandeling ook gedaan. Toen wisten we niet, waar de lichte gebouwtjes met veel ijzer er omheen voor dienden. Jaakko weet te vertellen, dat het opslagplaatsen waren voor dynamiet, met veel bliksemafleiders er omheen. Hij vertelt ook, dat de hele berg wordt doorkruist met mijngangen, vandaar dat dynamiet.
Er volgt een heel steil pad naar de grotten. Henk en ik hebben er beide moeite mee. Het zal Henk nog lang heugen, maar daarover later.
Vanaf de grotten, die niet meer bewoond zijn, hebben we een prachtig uitzicht.

Met hetzelfde groepje gaan we ruim een week later naar het spookstadje Poggioreale.
Door een aardbeving in 1968 is het stadje deels verwoest en daarna verlaten. Het is herbouwd een paar kilometer naar het zuiden. Beide toegangswegen zijn afgesloten met een hek. Daar kunnen we omheen klauteren. Gelukkig schijnt af en toe de zon. Want de deels verwoeste huizen geven een trieste aanblik. Het lijkt erop, dat een deel van het dorp gebruikt wordt om te oefenen voor hulpverlening bij aardbevingen.
Een paar kilometer naar het westen vinden we museumdorp Gibellina Vecchia.Door een kunstenaar (Alberto Burri) is het verwoeste dorp geheel bedekt met beton. Het is bedoeld als een monument. We lopen door de ‘straten’, waar je overal over de ‘muren’ heen kunt kijken. Om te lunchen zoeken we een restaurant ‘in de buurt’. We vinden er een bovenop een berg. Ristorante Castello di Rampinzeri in Santa Ninfa. Het is open en we zijn niet de enige gasten. We moeten een tijd wachten op onze lunch. Maar die is heerlijk. Het enige nadeel is, dat het er binnen erg koud is. Op den duur zitten we allemaal met onze jas aan.
Omdat de lunchtijd is uitgelopen hebben we weinig tijd over om naar het archeologisch park in Selinunte te gaan. We rijden er wel naar toe. Maar zijn er een half uur voor sluitingstijd. We willen een andere keer terug komen en dan wat eerder op de dag. Dat het zeker de moeite waard zal zijn toont Jaakko met een foto van een tempel, die hij gemaakt heeft met een drone.

Nog een week later doen we met hetzelfde groepje weer een wandeling, die wij vorig jaar ook al 2 keer gedaan hebben. Contrada Colia, ten zuiden van het dorp Milena. Het blijft een mooie wandeling. De eerste 5 kilometer gaat het 350 meter omhoog. Dat voel je wel in je benen. Henk voelt het extra in zijn linkerheup, die al sinds de wandeling bij Muculufa pijnlijk is. Meestal loopt hij voorop, maar deze keer niet.
We komen dezelfde herder tegen als vorig jaar, met z’n 8 honden en een kudde schapen. Hij maakt graag een praatje in het Italiaans, wat Tiina redelijk lukt.
Stig en Lisbet hebben gezorgd voor heerlijke, goed belegde broodjes.
Eén keer lopen we verkeerd en moeten we een stukje terug.
We zijn allemaal blij als we terug zijn bij de auto’s.

Met Jaakko en Tiina lopen we vanaf de haven nog een keer omhoog, langs het kasteel. Om te zoeken naar pepertjes, die in de vorm van rode bolletjes aan een boom groeien. We plukken een paar handen vol. Je kunt ze drogen en in allerlei gerechten gebruiken.Op de terugweg passeert ons een paard met ruiter. Het paard loopt heel erg maf, waarschijnlijk is hij onderweg naar het “Ministry of Silly Walks” in Londen.

Dit was voorlopig de laatste lange wandeling. Henk krijgt steeds meer last van z’n heup en van andere plekken, handen, schouders, knieën, die soms pijn doen. In de ochtend gaat het het slechtst, in de loop van de dag steeds beter.

27 januari rijden we naar Catania om de huurauto om te ruilen voor een andere. Die brengen we terug als ik 12 februari voor 11 dagen naar Nederland vertrek.
Op de terugweg vanaf Catania nemen we de snelweg richting Enna. Dat dorp zijn we nieuwsgierig naar en willen we bekijken. Het blijkt uit 2 delen te bestaan, een beneden Enna (Enna Bassa) en een boven Enna. De laatste ligt boven op een berg, met een kasteel helemaal aan de oostkant.
Om het kasteel te bezichtigen moeten we entree betalen. Dat doen we niet. Omdat het mooi weer is en we het liefst buiten blijven. Het uitzicht is prachtig. Ook de Etna, met sneeuw op de top, is goed te zien.
We gebruiken de auto daarna alleen een paar keer om in Licata boodschappen te doen bij de Lidl en de Eurospin.

Klusjes
–    Onderhoud buitenboordmotor, olie en filter vervangen. Om goed bij het onderste deel van het staartstuk te kunnen hijsen we de hele achterkant van de bijboot omhoog met een val.
Dan is het gemakkelijk om zonder te knoeien de olie er uit te laten lopen in een vat, geplaatst in een emmer.
–    Plastic dieseltank ontkoppelen en verwijderen, als voorbereiding op een nieuwe dieseltank maken van glasmat en epoxy. Dit project staat voorlopig op ‘hold’. De plastic tank ligt in het net, voor op de boot. En kan eventueel weer terug geplaatst worden.
–    Kapotte ankerlier repareren met onderdelen van eenzelfde ankerlier, die bij het vuilnis stond. De gerepareerde lier is nu onze reserve.
–    Een houten klosje, waarmee een kastje vastzat aan de wand, heeft het begeven. Van aluminium een vervanging gemaakt. Zodat het kastje weer stevig op z’n plaats zit.
–    De bestelde gegalvaniseerde ankerketting, een Titan met sterkte G43 van 85 meter, is aangekomen in een kartonnen ‘buis’ plus deksel als ik in Nederland ben. Henk wil het laten staan op de rand van de kade tot ik terug ben. Zodat ik kan helpen hem aan boord te brengen. Maar door de haven office wordt hij, middels een email plus foto, gemaand het op te ruimen, anders wordt het weggehaald. Peter helpt hem.
–    We schaffen een extra zonnepaneel van 200 W aan. Dat wordt aangesloten met een 8 meter kabel. We zetten het omhoog, bijna achteraan op de giek. Daar rust het tegen de lazyjacks, waar we het met touwtjes aan vast maken. Als we de haven uit zijn gaan we het zó gebruiken, dat de zon er op de beste manier op schijnt. Door de lange kabel kunnen we het op veel plekken neerzetten of neerleggen.
–    Voordat we vertrokken uit Nederland heeft Henk zelf een afstandsbediening voor de ankerlier gemaakt: een stukje rubberbuis met daarin 2 schakelaars. Omdat de afstandsbediening opeens maar 1 kant op werkt haalt hij het uit elkaar. Het blijkt dat 1 schakelaar helemaal doorgerot is en de andere bijna. Hij vervangt ze voor 2 nieuwe en smeert de rest van het buisje goed vol met vaseline. Ter bescherming tegen vocht. Het werkt weer naar behoren.

Mexican train domino’s
Zondag 7 januari is de tweede dag met storm en regen. Daarom is er geen barbecue georganiseerd. Met 12 personen, van 6 verschillende nationaliteiten, zitten we de hele middag in café Letterario ‘Mexican train domino’s’ te spelen. De helft kent het en de andere helft leert het. We spelen in 5 teams, 3 van 2 en 2 van 3 personen. Na 4,5 uur is het klaar. Wat een leuk en gezellig spel! Ik bestel het meteen de volgende dag, om het zelf ook te hebben.
De grote tafel in Wahoo is prima geschikt om het spel te spelen met maximaal 8 personen. We doen het diverse keren, meestal op zondagavond. Ook nog een paar keer in Letterario, als het overdag slecht weer is. Via een app is de score per ronde gemakkelijk bij te houden op de iPad. Degene, die al z’n stenen als eerste kwijt is heeft de ronde gewonnen. De anderen moeten alle punten optellen van de stenen, die ze over hebben. We beginnen meestal met dubbel twaalf. Soms stoppen we halverwege, na dubbel zes. Of we gaan door tot het einde, die begint met dubbel nul. Als je die steen in het spel over houdt, telt hij voor 50 punten. Het spel is een kwestie van geluk en tactiek.

Havengebeuren

Broodbakmix
In 2 van de 4 dozen, die we in december opgestuurd hebben vanuit Nederland, zit 38 kilo broodbakmix, in zakken van 2 kilo. We maken het in zakjes van 450 gram, die vacuüm geseald worden. Het is een klus van een dag. Maar het wil in de haven goed afwegen, terwijl de weegschaal niet werkt op een onrustige ankerplek.

Verkassen
We zijn heel erg blij met onze plek in de haven, aan het einde van steiger P2. Met vrij uitzicht naar het oosten en zuiden. Opeens worden we door het personeel in het kantoor gevraagd om te verkassen. Ze hebben ‘onze’ plek nodig voor een grote aluminium boot, die zal komen.
We sputteren wat tegen, ook omdat we beide motoren niet kunnen gebruiken. Aan stuurboord is geen dieseltank aangesloten en aan bakboord geen dynamo. Daar komt nog bij dat Henk minder mobiel is. Het helpt allemaal niks. We hebben 3 kwartier nodig om de tent te verwijderen en alle lijnen. Plus de loopplank los te maken, op te hijsen en in het net te leggen.
We krijgen hulp van marinero’s in 2 bootjes. Die slepen en duwen Wahoo bij heel rustig weer naar de kade. Peter & Doris en Jan komen aan boord om te helpen. Wat het commentaar oplevert van 1 van de marinero’s: ‘5 crew voor zo’n klein stukje? Hoeveel hebben jullie dan nodig als je de oceaan oversteekt?
We zijn een hele middag bezig om alle lijnen goed te bevestigen en met stukjes slang te voorkomen dat ze gaan schavielen. De loopplank moet op een andere plek, dichter bij de boegspriet, bevestigd worden omdat de kade hoger is dan de steiger. En omdat de beam op die plek vlak is.

Luchtballon
Op het grote parkeerterrein wordt een luchtballon opgeblazen. Vastgezet met kabels aan 4 terreinwagens wordt er geoefend in opstijgen en landen.

Naar Nederland
Henk brengt me naar het vliegveld van Catania en brengt meteen de huurauto terug. Paul rijdt mee om een auto te huren, zodat Henk met hem terug kan rijden. Jan rijdt ook mee, die gaat met hetzelfde vliegtuig als ik.
Ik heb een hele leuke en drukke tijd in Nederland. Ontmoetingen met kinderen en kleinkinderen, familie, vrienden en ex-collega’s. Een doos met spullen stuur ik op naar Licata. Binnen een week komt hij aan.
Als ik op vrijdagavond laat terug kom neem ik de bus naar Licata. Een volgende huurauto hebben we geannuleerd.

Gezondheid
Dat een goede gezondheid heel belangrijk is hebben we de afgelopen tijd gemerkt. Het begon half januari bij Henk met een pijnlijke heup, waarschijnlijk een slijmbeursontsteking. Geen lange wandelingen meer, rustig aan doen.De heup werd steeds beter, maar andere pijnen kwamen er voor in de plaats. Wisselend in z’n handen, schouders, armen, knieën. 2 keer heeft hij bij het laboratorium in Licata bloed laten prikken. De ontstekingswaarden waren de 1e keer hoog en na 4 weken behoorlijk gedaald.
’s Ochtends gaat het het slechtst en in de loop van een dag steeds beter.
We hopen dat hij zijn klussen kan afmaken voordat we uit de haven vertrekken. Dat zal waarschijnlijk wat later zijn dan vorig jaar.