‘Houkje, Houkje’, hoor ik. Er wordt aan me geschud. Henk doet dat en hij zegt: ‘Ik heb je hulp nodig om de code zero te hijsen’. Oké, ik kom er aan. Ik heb net een kwartier geslapen, midden op de dag. We zijn onderweg van Crotone in Italië naar het eiland Othonoi in Griekenland, een afstand van 114 mijl in noordoostelijke richting. Met weinig wind is dat een nacht doorvaren. Ik ben daar geen liefhebber van. In het donker zeilen vind ik niet leuk omdat er van alles zou kunnen gebeuren. Maar er werd geen harde wind voorspeld en dan zijn er meestal ook weinig golven. Ik zag het deze keer wel zitten en had er van tevoren zelfs zin in.
We zijn tegen 10 uur ’s morgens vertrokken en hebben de eerste 2 uren gezeild. Aan de wind, met de zeilen over stuurboord. Daarna een paar uren gemotord. Dan draait de wind naar zuidoost en zeilen we over bakboord. Er is zo weinig wind dat het grootzeil niet om wil klappen. Die staat nog alsof de wind van bakboord in komt. Het is geen gezicht, maar we komen wel vooruit.
Als ik Henk geholpen heb met de genua laten zakken in het net en als na het hijsen en uitrollen de code zero staat vult hij zich meteen goed. De snelheid loopt op naar 6 knopen met uitschieters naar 8 knopen. De zee is vlak. Mee daardoor zeilt het super lekker. Er is rondom ons heel weinig te zien op zee. 2 schepen komen ons tegemoet, de tanker passeert aan bakboord, het containerschip aan stuurboord.
We spotten een groepje dolfijnen in het gladde water, ééntje komt richting Wahoo maar blijft helaas niet meezwemmen.
De windhoek wordt steeds groter doordat de wind draait van zuidoost naar west tot noordwest. Vlak voordat Henk om 11 uur ’s avonds gaat slapen rollen we de code zero in. We zeilen voor de wind verder met alleen het grootzeil. De gemiddelde snelheid is dan 5 knopen.
Het is een mooie heldere nacht met veel sterren. Ik geniet ervan. Op afstand zie ik de lichten van Santa Maria di Leuca, gelegen onderaan de hak van Italië. Die plaats wordt vaak als tussenstop gebruikt onderweg van Italië naar Griekenland.
Om 1 uur ’s nachts maak ik Henk wakker omdat mijn ogen dicht beginnen te vallen. Als ik een uur geslapen heb word ik wakker van het geluid van de motor. De bootsnelheid was teruggelopen naar 1 knoop. Dat schiet niet op. Henk gaat nu slapen en ik houd wacht. Als ik weer slaperig wordt neemt Henk het over.
Ik kom er weer bij in de kuip vlak voordat de zon op komt boven het hoge eiland Othonoi. Een prachtig gezicht!
In de tijd dat ik sliep zijn we flink opgeschoten. Een paar mijlen voor Othonoi wordt de wind steeds zwakker en moeten we zelfs kruisen.
Uiteindelijk laten we om half 10 ’s morgens het anker zakken in de zuidelijke baai van Othonoi. We hebben er 23,5 uur over gedaan, waarvan we 20 uren hebben gezeild. En we zijn het er allebei over eens: Het was een heerlijke tocht!
Gedurende de dag halen we allebei een beetje slaap in.

Als we gaan zwemmen merken we dat het water hier veel kouder is dan bij Crotone. Daar was het water 29 graden, hier maar 23.
’s Avonds om half 8 gaan we naar de wal. De bijboot kan aan de kade vastgemaakt worden. Het is nu niet meer zo heet en daarom aangenaam om te wandelen. We vinden een ‘coastal path’ (smal wandelpad langs de kust) vanwaar we een mooi uitzicht hebben over de baai. Voordat het pad dood loopt gaan we terug naar het dorp. Naar restaurant New York. Henk heeft dat restaurant uitgezocht om mijn verjaardag alsnog te vieren met een etentje. Er is een tafeltje vrij op het terras aan de straat. Met uitzicht op de baai. Er lopen tot ’s avonds laat veel mensen langs. Dat vinden we erg leuk om naar te kijken. Het eten is heerlijk. Ik heb huisgemaakte moussaka gekozen. Henk huisgemaakte burgers met frietjes. Het toetje voor mij is natuurlijk ijs en Henk neemt whisky.
De sfeer hier is goed, evenals het eten en de temperatuur. Wat wil je nog meer?

Op weg naar de bijboot kopen we groente en fruit bij de minimarkt. Die is nog open.Tevreden gaan we terug naar Wahoo.

Als het de volgende middag flink waait uit het noordwesten vertrekken we met de fok uitgerold naar het volgende eiland, Erikoussa. Het is 9 mijlen zeilen en we zijn er binnen 1,5 uur. Aan de zuidkant van het eiland ankeren we in een mooie ruime ankerbaai. Het anker houdt goed in zand. We controleren altijd  of het anker vast zit. Door eerst rustig achteruit te varen en daarna met meer dan 2000 toeren met beide motoren.
We gaan pas na 7 uur naar de wal voor een wandeling. De bijboot leggen we in de haven met een achter ankertje en voor aan een ring in de steenblokken. Het is even klauteren over de dikke stenen, maar we zijn nog jong. We vinden een pad met een rode stip. Dat zal wel van een wandelroute zijn.
We komen uit bij de Fiki Sunset bar. We nemen een drankje en blijven daar van het uitzicht genieten tot de zon onder is. Dat is tegen 9 uur ’s avonds. In Griekenland is het tijdverschil met Nederland 1 uur dus is het in Nederland nog maar 8 uur ’s avonds..
We lopen via een andere weg terug naar het dorp en zoeken een restaurant. Want het Griekse eten is gisteren goed bevallen. Bij het restaurant met huisgemaakte pizza is geen tafeltje meer vrij. We komen uit bij Taverna Oase. Het is er druk maar er zijn nog een aantal tafeltjes vrij. Wel zijn de gerechten die we hebben uitgekozen (Sofrito en lamb) op. Dan kies ik weer moussaka en Henk plate gyros.
Als voorgerecht nemen we elk een salade, Henk de tonijnsalade en ik de Griekse. Het smaakt goed en het is veel. Een volgende keer kunnen we samen wel 1 salade delen. Omdat het zo druk is duurt het lang voor we het hoofdgerecht krijgen. Maar dat geeft niet, we vermaken ons prima. Er is genoeg te kijken.

Woensdagochtend 4 augustus is het heel rustig qua wind en golven. Nadat ik de baai rond gesupt ben vertrekken we naar Avlaki bay. Aan de noordkant van Corfu.
Afwisselend zeilen we met de code zero, de fok en later weer met de code zero. Het kost 3 ankerpogingen voordat we ‘vast’ liggen. De 1e keer zat er zo’n dikke kluit met zeegras op het anker dat het er met de pikhaak niet af wilde. De handen moesten meehelpen. De 2e keer zat er ook zeegras op, maar minder. En het was gemakkelijker te verwijderen. De 3e keer houdt het anker. Na niet al te hard achteruit varen. Driemaal is scheepsrecht.
Het is een warme avond. We zitten tot laat op het achterplatform.

De wind is in de nacht gedraaid naar zuidoost. We liggen mooi beschut en met de kop naar het strand. Het ochtendzwemmen is heerlijk, maar wel koud. Het water is maar 22 graden. Bij vlagen waait het flink vanuit het zuidoosten. De track op de plotter laat zien dat we wat naar achteren schuiven. ’s Middags is het verschil nog groter geworden. Vannacht zal de wind naar het noordwesten draaien. We blijven hier niet liggen maar halen het anker op. Daar ligt een flinke kluit zeegras op. We spoelen het zand eraf door het anker in het water te laten hangen. Daarna haal ik hem omhoog en kan Henk met de pikhaak het meeste zeegras er af schuiven.  We rollen de fok uit en zeilen om de noordoostkaap heen. Het 3e baaitje vanaf het noorden (Akali bay) lijkt ons wel wat. Er liggen een paar motorbootjes. Het kost wel weer 3 ankerpogingen. Want ook hier is zeegras op de bodem, en er zijn stenen.
De 3e keer ligt het anker goed in het zand en kan Henk er flink aan trekken met de motor in de achteruit. We liggen op 13 meter waterdiepte. Tot vlak bij de kant is het diep. De motorbootjes gaan allemaal weer weg. Als de laatste strandgangers weg zijn blijven we alleen over. Met wat rondvliegende wespen, die irritant zijn, omdat ze steeds dicht bij je komen. Daartegen hebben we de elektrische mepper bij de hand.

Strandgangers en motorbootjes komen ’s morgens al vroeg naar deze baai.
Rond de middag komen er 2 grote toeristenboten. Die varen met de voorkant tegen het strand aan. Het is er behoorlijk steil. Eentje heeft een achter anker en maakt voor een lijn aan een boom vast. De ander zet de mensen via een lange trap af op het strand en vaart naar achteren om te ankeren.
De toeristen verspreiden zich over het strand. Opeens hoor ik een vrouwenstem iets roepen. Het blijkt een Nederlandse te zijn, Marianne heet ze. Ze is nieuwsgierig zegt ze en maakt een praatje. Ze vraagt of ze aan boord mag komen om te kijken. Ze heeft nog nooit een catamaran van binnen gezien. Ik overleg even met Henk. Laat haar naar stuurboord komen. Dan kan ze het zout even afspoelen. Ik geef haar een handdoek om zich af te drogen. Ze is helemaal enthousiast, over zowel de binnenkant als de buitenkant van de boot. Haar dag kan niet meer stuk, zegt ze.
Als bijna alle bootjes en de meeste strandgangers weg zijn gaan wij naar de wal. Bijboot onder de hoge wal met een achter anker en voor een lange lijn. Hij ligt prima. We nemen het pad dat halverwege het strand omhoog gaat. En het blijft een hele poos omhoog gaan. Tot voorbij een nieuwe radarinstallatie. Daar staat een waakhond achter het hek. Maar er zijn ook 2 loslopende honden, die achter ons aan komen. Daar hou ik helemaal niet van. Henk pakt een grote steen op en doet of hij gooit. Dat schrikt ze voldoende af om achter ons te blijven.
We komen bij een mooi uitzichtpunt langs de weg. Je hebt vandaar uitzicht over de Stefanos baai en verder richting het zuiden. Een eind verder, bij de plek waar wat auto’s langs de weg geparkeerd staan, is een pad rechtsaf, een natuurgebied in.Dat pad leidt naar het strand waar de bijboot ligt. Het pad gaat alleen maar naar beneden en is soms vrij steil.
Al met al vonden we het een prachtige wandeling! De bijboot is goed blijven liggen en de Wahoo ook.
We nemen een duik om af te koelen in het heldere water. En we vieren daarna samen happy hour. Want het is vrijdag, snackdag.

Oeps, we liggen wel erg dicht met de achterkant van de boot bij de kant! Ik ben net uit bed op zaterdagochtend en de wind is gedraaid naar het noordoosten. Ik ben er niet gerust op en roep Henk er bij. Die zegt, het is diep genoeg tot vlakbij de kant. Dat weten we, omdat we gisteren zwemmend een badlaken en een omslagdoek van het strand hebben gehaald, die een toerist had achtergelaten. Het viel nog niet mee om hem zwemmend naar de boot te vervoeren. Op de rug zwemmend met het badlaken of de doek om de arm gedraaid hebben we ze aan boord gekregen.
We gaan dus gewoon onze ochtendzwem doen. Maar na 1 rondje ben ik te onrustig en ga ik er uit om het anker omhoog te halen en Henk doet de motoren aan en zet ze in de vooruit.
Als we weg varen ruimt hij de plastic kano op, die we bij Malta uit zee gered hebben. Die ligt in het net, omdat we geprobeerd hebben hem te repareren. Wat niet gelukt is. Daarom knipt hij de nog bruikbare onderdelen, zoals ventielen, er uit.
In deze ankerbaai waren veel wespen. En vanmorgen extra veel. Eentje prikt Henk op een erg intieme plek. Houkje heeft het proberen uit te zuigen. Vervolgens had Henk nog een dag lang pijnlijke herinneringen.

We rollen de fok uit voor een tochtje van 9 mijl naar Gouvia. Daar willen we boodschappen doen. Maar we hebben geen haast. Als de snelheid terug zakt naar een halve knoop en de stuurautomaat gaat piepen omdat hij niet meer kan sturen, doet Henk 1 motor aan. De fok wordt ingerold. Zodra er weer wat wind is rollen we de fok uit en gaat de motor weer uit. Na ruim 4 uren laten we het anker zakken in de mooie en ruime baai bij Gouvia.
Onderweg heb ik de koelkast leeg en schoon gemaakt. En een boodschappenlijstje gemaakt.
Om 6 uur gaan we met de bijboot naar de jachthaven. Het is een hele grote jachthaven, waar ook veel charterschepen liggen van de verhuurvloot.
Ik heb in de pilot ‘Ionian’ gelezen dat je de bijboot een paar uren in de haven mag neerleggen. We zoeken een vrije plek in de verste hoek.
Ik loop naar het havenkantoor om te vragen of hij daar kan blijven liggen. In het kantoor moet ik een mondkapje op. Die heb ik niet bij me, maar die liggen daar klaar om te pakken. Er wordt mij verteld dat ik de haven op had moeten roepen via VHF kanaal 69. Dan krijg je een tijdelijke plek toegewezen. Nu wordt de havenmeester gebeld. Hij geeft toestemming dat de dinghy in de hoek mag blijven liggen.
De AB supermarkt is maar 400 meter lopen vanaf de haven. Voor de deur van de supermarkt moeten we wachten tot er een paar mensen uit de winkel gaan, voordat wij naar binnen mogen. Onze temperatuur wordt gemeten. We mogen doorlopen. De winkel is ruim gesorteerd, verdeeld over 2 verdiepingen. We slaan een flinke voorraad in want we hebben de steekkar mee voor het vervoer.
Om 8 uur zijn we terug aan boord van Wahoo. Een half uur later is alles opgeruimd.

Een mooie zondagmorgen met heel weinig wind en vlak water.
Gisteren hebben we de watertank vol gemaakt. Vandaag gaat Henk de boot spoelen en ik schrob. Zo ontdoen we Wahoo van zand en zout. En ziet ze er weer stralend en schoon uit.
We zeilen ’s middags kruisend en later aan de wind naar het zuidoosten. Voorbij de cruiseschepen bij Kerkyra. Er liggen 3 aan de wal, de Aidablu, de Zaandam en de Volendam.
Ons doel is Ormikos Valtou, een beschutte baai aan het vaste land van Griekenland. De laatste 1,5 uur moeten we helaas motoren omdat de wind op is. We varen zover mogelijk de baai in. Het is er prachtig. Aan 3 kanten hoog met groen van bomen en struiken. Helaas houdt het anker niet. Bovendien zijn er heel veel wespen. Het anker wordt weer opgehaald en we varen een eind terug. Zodat we verder van de wal en meer in open water zijn. Daar ankeren we. En gelukkig zijn daar geen wespen.
We hebben telefonisch contact met Marttje van de Bleu Magenta. Een reden dat we naar Griekenland gegaan zijn is om daar de Bleu Magenta en haar crew te ontmoeten. We hebben contact gehouden sinds we hen 2 jaar geleden eerst in La Coruna ontmoet hebben en later nog een keer in Almerimar. Zij hebben vorig jaar in augustus, na een jaar zeilen met het gezin, de boot in Preveza achtergelaten. Deze zomervakantie zeilen ze in de Ionische zee. We spreken af elkaar te ontmoeten en een paar dagen samen op te trekken.

Als we een wat langere tocht gaan maken ben ik op tijd wakker. Ik bekijk het weerbericht, kijk naar buiten, ja er is wind, en maak Henk wakker. Ik stel voor dat we nu weg gaan en vandaag proberen de zuidkant van Lefkas te bereiken. Dat is een tocht van 68 mijl. Als er te weinig wind is gaan we ankeren aan de zuidkant van het eiland Anti Paxos. Anders gaan we door, ook al wordt het laat.
Het wordt een hele gevarieerde zeildag. Met weinig wind, geen wind, motoren, zeilen met grootzeil en genua of fok. Als we Anti Paxos voorbij zijn zeilt het lekker, aan de wind. Tot bijna de zuidkant van Lefkas zeilen we gelijk op met de Rhea, een  Nederlandse klassieke zeilboot. Die we dit seizoen al meerdere keren gezien hebben.
Boven de westkant van Lefkas hangt een vreemde wolkenband. Over de hele lengte van het eiland. Later is hij weer verdwenen.
Als we net voorbij de zuidwestpunt van Lefkas zijn en de baai naar Vasiliki in draaien begint het heel hard te waaien. We doen het grootzeil naar beneden en gaan alleen met de fok verder.
We ankeren in zandgrond in de mooie ruime baai bij Vasiliki.
We spreken met Edwin van de Bleu Magenta af, dat we hen morgen ontmoeten in Porto Leone, een baai aan de oostkant van Kalamos.

Dat is wel spannend hoor! Ankeren en dan vanaf de achterkant van de boot lijnen aan de kant vast maken. Dat hebben we nog nooit gedaan. Als we na een heerlijke zeiltocht, vóór de wind, in de baai ‘Porto Leone’ aankomen ligt de Bleu Magenta er al, met voor een anker en achter lijnen naar de wal. Naast hen is nog ruimte. Maar vóór hen ligt een zeilboot geankerd zonder lijnen naar de wal.
Wij laten het anker zakken voorbij die zeilboot. Wahoo komt door de wind van opzij dicht naast de Bleu Magenta uit. De bemanning hangt er gauw fenders tussen. We maken even tijdelijk aan de Bleu Magenta vast. Edwin en Laurens Hendrik maken de lange achterlijnen aan een rots of boom vast.
Als alles strak staat, zowel de ankerketting als de achterlijnen, zijn we tevreden. De motoren kunnen uit.
We gaan zwemmen om af te koelen van de (in)spanningen. We begroeten elkaar in het water. Edwin en Marttje en hun kinderen Maaike Grytsje, Sjouke Lute en Laurens Hendrik.
Vanmorgen in Vasiliki heb ik wat boodschappen gedaan en muffins gekocht met chocolade of appel. Want op mijn verjaardag (zonder bezoek) hebben ze beloofd dat we die alsnog met hen gaan vieren. We drinken koffie of water, met een superlekkere muffin erbij. Ik krijg een theedoek met Ithaki en een olijventak erin geborduurd als cadeau.
Het is nog maar dinsdag, maar we doen of het vrijdag is en hebben een gezellige maaltijd met snacks uit de airfryer en een salade erbij.

Porto Leone, de baai waar we liggen, is prachtig! Heel erg beschut aan alle kanten en mooi begroeid. Soms zie en hoor je mekkerende geitjes. We blijven een dag en doen allerlei watersporten: met de Kayacat peddelen, suppen, zwemmen of gewoon in een band in het water drijven. Aan het eind van de middag, als het niet zo heet meer is, gaan we met onze bijboot naar de wal voor een wandeling. Henk probeert de boot met 6 personen er in te laten planeren. Dat lukt niet. Als hij het gas wat terug doet duikt de boot met de voorkant en er slaat een flinke golf naar binnen. Iedereen behalve Henk is kletsnat. Dat is ook watersport. Gelukkig is het warm en waaien we snel droog. Als we terug zijn van de wandeling helpen de jongens de Nederlandse boot ‘Tellina’ van Roelof en Hilka met landlijnen vastmaken. Later op de avond komen ze (Bleu Magenta en Tellina) wat drinken op Wahoo en hebben we gezellig de hele kuip vol.

Maaike Grytsje en Laurens Hendrik zeilen de volgende dag met ons mee van Kalamos naar Frikes op Ithaka. De wind is tegen en we moeten kruisen.
De Bleu Magenta gaat in de (gratis) haven. Wij vinden het daar te vol en het golft er teveel.
Wij gaan ankeren in een hele mooie kleine baai, ten noordoosten van Frikes. Onze bemanning helpt met landlijnen vastmaken aan weerszijden van het strandje. Het is echt een super plek.
We brengen onze bemanning naar de Bleu Magenta. Daar is wat aan de hand. De klassieke Engelse boot achter de Bleu Magenta komt met de boeg tegen de kade aan en is beschadigd. Er is niemand aan boord. Sjouke Lute staat de boot af te houden van de kade. Marttje en ik gaan op zoek naar de eigenaar, die we vinden op een terrasje. Hij komt mee en krijgt hulp om zijn boot langszij te leggen. Het achter anker, dat is gaan krabben, markeert hij met een fender. Sjoukje Lute haalt dat op, samen met Henk, vanuit de bijboot van Wahoo. Edwin, Henk en de buurman drinken samen op een bankje een whisky op de goede afloop.
Het is nog een heel gedoe om een restaurant te vinden om uit eten te gaan. De meeste terrassen zijn volgeboekt. Er is nog voldoende plaats bij een snack restaurant. Daar kiezen de meesten van ons pizza. Het smaakt heerlijk maar het is veel en er blijft over. Dat krijgen we mee in een pizzadoos.

Vrijdag de 13e augustus blijven we een dag in wat we noemen ‘onze privé baai’. Niet helemaal privé want de Bleu Magenta komt langszij. Met voor een anker en een lijn naar de wal. Gezellig en gemakkelijk, zo naast elkaar.
Het is heerlijk warm en rustig weer. Henk en ik gaan samen op verkenning, Henk in de Kayacat en ik suppend. De baai uit, links de hoek om, verder naar de volgende hoek om te zien wat daarachter is. Zo kun je eindeloos doorgaan het hele eiland rond. Dat doen we maar niet, we gaan terug naar Wahoo.
Omdat het vandaag echt vrijdag is doen we happy hour op Wahoo met overgebleven pizza, frietjes, en kippenborst stukken.

Marttje en Sjouke Lute zeilen met ons mee van Frikes naar Vasiliki. Daar gaan we ankeren. De Bleu Magenta gaat in de haven. Voor stroom, om te wassen en om water te tanken.
We gaan met elkaar eten op het terras bij Miramare. De Griekse gerechten zijn heerlijk. Ik krijg een groot glas met een oor en een dwars getuigde zeilboot er op om water uit te drinken. Ik vind het glas erg mooi. Edwin vraagt aan de eigenaresse, die een praatje met ons maakt, of hij het glas kan kopen. Nee kopen kan niet, hij mag het zo meenemen. Later geeft Edwin het glas aan mij en ik ben er erg blij mee.

De baai bij Vasiliki schijnt een ideale surfspot te zijn. Elke middag waait het er hard over de bergen aan de westkant van de baai. We zien heel veel surfers. Sjouke Lute gaat ook proberen te surfen maar hij heeft er moeite mee. ‘s Avonds gaat het beter als de wind wat is afgenomen.

Van Vasiliki aan de zuidkant van Lefkas zeilen we ongeveer naar het zuiden, naar Asos. Dat ligt op Kefalonië. We ankeren voor de lunch op een bijzondere plek met hele hoge rotswanden. In de hoek is een grot, waar we naar toe zwemmen. In de wand van de grot zien we prachtige kleuren en een paar fossiele schelpen.
De Bleu Magenta crew komt aan boord met koffie en chocolade muffins. Een heerlijke lunch.
We vertrekken als het een klein beetje gaat waaien. Maaike Grytsje zeilt met ons mee. Omdat het zo lekker gaat zeilen we eerst een stuk door om later om te keren en achter de Bleu Magenta aan het kanaal tussen Ithaka en Kefalonia in te zeilen. We ankeren in de baai Dashkalio.
Als we zwemmen zien we opeens motorboot ‘Lady’ aan komen varen. Het lijkt er op dat die in onze baai gaat ankeren maar hij vaart door. Wij drogen ons snel af en laten de bijboot zakken. Met enige moeite halen we Lady, met de Zweedse vrienden Niklas en Kristina, in. We maken een praatje en spreken af elkaar binnenkort ergens te ontmoeten.
Maaike Grytsje en Laurens Hendrik eten bij ons. Na de afwas doen we een kaartspelletje: Asshole. De spelregels zijn moeilijk uit te leggen, dus daar waag ik me niet aan.

Dinsdag willen we richting het Lefkas kanaal, langs de oostkant van het eiland Meganisi. Omdat daar vaak meer wind staat. En om wat meer van de omgeving te zien. Het is eerst dobberen, want het waait bijna niet. Maar er komt wind en we kunnen zeilen. Bij de Bleu Magenta gaat de gennaker, die ze Grutte Pier noemen, omhoog. De slurf gaat er af als wij dichter bij zijn. Dan valt de gennaker mooi vol en kunnen we foto’s en filmpjes maken. Wij hebben de genua laten zakken en de code zero gehesen. Die rollen we uit na de fotosessie. En dan maken we leuke snelheden. Tot meer dan 10 knopen.
Als we Meganisi bijna voorbij zijn valt de wind weg. De code zero wordt ingerold en we gaan motorend verder.
We ankeren onder de kust bij het dorpje Playia. Het snorkelen is daar prachtig, want er zwemmen veel vissen. Vooral bij de kant met rotsen.
We eten gezamenlijk op de Wahoo. Marttje maakt Griekse salade. Ik kook twee soorten pasta en maak er een prutje bij van ui, spekjes, knoflook, paprika, bleekselderij en apart champignons. Ieder kan opscheppen wat hij wil, want het is uitgestald op tafel als een buffet. Het eten is heerlijk.

Zoem, zoem, zoem klinkt het rondom ons als we ontbijten. Het zijn wespen en ze zijn irritant. Daarom vertrekken we eerder dan gepland. We zeilen met de fok uitgerold door het Lefkas kanaal. Het laatste stuk naar de brug staan de motoren meest in de achteruit. Want we zijn een half uur te vroeg. De brug opent alleen op de hele uren. Er is stroming en de wind komt van opzij. Dat maakt het sturen lastig.
Het is een bijzondere brug. Eerst gaan de zijkanten omhoog en dan vaart de hele brug naar 1 kant van het vaarwater. Zodat de andere kant vrij is voor doorvaart. Van beide kanten komen schepen en die kunnen er tegelijk door, mits er niet een te brede bij is.
Ons doel is Vonitsa, in de binnenzee bij Preveza. Daar is het water troebel en dat vinden we niet zo geschikt om water te maken. Omdat de watertank bijna leeg is moeten we water maken en daarom zeilen we eerst Preveza voorbij.
Als we genoeg water gemaakt hebben keren we om en zeilen de binnenzee in naar Vonitsa.
Daar kost het 3 ankerpogingen voordat het anker houdt.
De Kayacat en supplank gaan in het water. Er wordt goed gebruik van gemaakt. Het water is 30 graden, bijna te warm om af te koelen.
Maaike Grytsje komt beslag voor een cake maken. Uit een pak dat nog op de Bleu Magenta stond en over datum is. Hij gaat 40 minuten in de oven en komt er heel mooi uit.
We eten ’s avonds weer met elkaar van een buffet dat bestaat uit salade, spaghetti en een prutje met gemarineerde vis en diverse groenten.
Na het eten spelen we het kaartspel Asshole, erg leuk.

En dan is na 8 dagen onze laatste gezamenlijke dag aangebroken. Morgen vertrekken Marttje en de kinderen met het vliegtuig naar Nederland.
De Bleu Magenta crew komt koffiedrinken en van de cake smullen. Met of zonder slagroom.
Omdat het voor hen handiger is vandaag naar de kade in Preveza te gaan besluiten we er samen heen te zeilen. We moeten kruisen. Voor het eerst dit seizoen zetten we een rif in het grootzeil. Nadat we de genua ingerold hebben en de fok uitgerold. Door steeds even in de wind te sturen hoeven de motoren niet aan bij het reven. Omdat de wind nogal vlagerig is sturen we met de hand en niet met de stuurautomaat. Na 2 uur zeilen laten we het anker zakken bij Preveza. De mannen van de Bleu Magenta komen wat vergeten spullen halen en even zwemmen.
’s Avonds gaan we met elkaar uit eten op een terras in een smal straatje. Het eten is heerlijk en het is gezellig. We drinken nog wat op de Bleu Magenta. Iedereen doet zijn zegje wat hij of zij het leukst vond de afgelopen 9 dagen.
Allemaal een dikke knuffel als afscheid. En tot ziens!
We kijken terug op heel gezellige, leuke, leerzame, actieve en mooie dagen. Edwin heeft er een blog over geschreven. Die vonden wij ook erg leuk om te lezen.

Waarom loopt de wekker om 5 uur af? Omdat we vandaag vroeg willen vertrekken naar Corfu om daar de Zweedse vrienden Mats en Eva te ontmoeten in de baai bij Gouvia. Het is een tocht van 63 mijl. We vertrekken tegen half 6. Eerst motoren door de soms nauwe vaargeul, tot we op zee zijn en het licht is. Dan hijsen we het grootzeil en rollen de genua uit.
Het is een afwisselende zeildag. Genua naar beneden, code zero omhoog. Heel weinig wind van achteren. Grootzeil over stuurboord, code zero over bakboord. Maar die valt steeds in en we gaan 1-2,5 knoop. Motor aan. We zien wind. Code zero naar beneden, genua omhoog. We kunnen zeilen, aan de wind. Een kwartier, dan is de wind weer op. Uiteindelijk wordt het kruisen. Een slag over bakboord richting Paxos. Daarna waait het harder dus als we overstag gaan rollen we de genua in en de fok uit.
Daarna is Corfu bezeild. En het gaat hard, 8 knopen. Totdat we in de luwte zijn van Corfu. Dan is de wind op. We motoren een tijdje tot er weer wind is. Ja, de genua kan uitgerold. Maar hij staat nog maar net of het waait 15 knopen over dek en dat is de limiet om hem in te rollen. Met de fok gaat het bijna even snel. Later zetten we nog een rif, want het gaat steeds harder waaien. We kruisen langs de oostkant van Corfu. Totdat we het eilandje voorbij Kerkyra willen ronden. Dan komt de wind opeens van alle kanten. We zijn er voor vandaag wel klaar mee. Fok inrollen, motor aan. Voor de laatste mijlen naar de baai bij Gouvia.
We ankeren, na 13,5 uur onderweg te zijn geweest, in de baai bij Gouvia. Bijna op dezelfde plek als 2 weken geleden.
De Angelina van Mats en Eva ligt iets verder de baai in. Ze komen een uurtje later met de bijboot. We kletsen gezellig bij en nodigen hen uit te blijven eten. Want het is vrijdag, happy hour met snacks en salade.

Zaterdag slapen we uit en starten langzaam op. Eva komt suppen en ik ga met haar mee. De halve baai langs. Tot het kerkje in de volgende baai west van ons.
We spreken af om 6 uur te gaan wandelen en daarna samen te eten op de Angelina.
We varen met onze bijboot naar het strand bij het kerkje. Daar stappen we uit. Achter ligt de boot vast met het anker, voor binden we de lijn om een dikke steen. Bij het kerkje worden met versieringen voorbereidingen voor een trouwerij getroffen. We lopen de weg langs de baai, waar we Angelina en Wahoo zien liggen. Tot het terrein van een hotel. Daar staat een bewaker voor en we kunnen niet verder. We proberen het via een kleine omweg. Maar de bewaker ziet ons en roept wat. We gaan maar weer een stukje terug en dan kunnen we een rondje lopen. Dat rondje wordt groter dan we dachten. Want in verband met Covid regels is de tussenweg over het terrein van een hotel dicht. Alleen te openen met een code, die we niet weten. Al met al hebben we ruim 6 kilometer gewandeld. Bij het kerkje is de trouwerij intussen afgelopen.
We eten heerlijk op de Angelina. En gaan daarna moe maar voldaan naar Wahoo.

Zondag nemen we na de koffie afscheid van Mats en Eva. Zij gaan naar Kroatië. En daarna overwinteren in Griekenland. Wij gaan voor de winter terug naar Marina di Ragusa.
We hebben een rustige dag. Henk maakt het voorfilter schoon van de watermaker. Die maakt meer lawaai dan normaal. De druk van de opvoerpomp is ook te laag.

De slangen naar koelkast en vriezer zijn aan een spoelbeurt met zoutzuuroplossing toe. Dat het nodig is zien we meteen. Er komt heel vies vlokkerig water uit. Na de spoelbeurt en het schoonmaken van de filters loopt het koelwater er weer beter door.
De stuurboord drijver van de Kayacat loopt langzaam leeg. Ik haal het frame er af en uit elkaar en spoel alles goed met water. Na het drogen spuit ik alle ‘knopjes’ in met vaseline.
De binnenzak van de stuurboord drijver halen we er uit. Dan kan het lek beter worden opgespoord.

Eens in de maand borstelen we de drijvers onder water schoon van slijmige aangroei.
Henk heeft bij het water maken geconstateerd dat de opvoerpomp stuk is.
Hij mailt met Spectra, de leverancier in Amerika. Daar krijgt hij de gegevens van de dealer in Griekenland van. Hij mailt Nautilus en later bel ik er achter aan. Het antwoord is dat ze de pomp niet in voorraad hebben maar dat ze zo spoedig mogelijk de prijs laten weten en wanneer hij beschikbaar is.
Ondertussen denkt Henk na en zoekt wat op internet. Hij vindt een nieuwe (hele andere) pomp aan boord van Wahoo. Hij mailt naar Spectra of hij die kan installeren. Hij krijgt vrij vlot antwoord. Niet een ‘ja’ of een ‘nee’, maar tussen de regels door maakt hij er uit op dat het kan.
Henk gaat de nieuwe pomp voor de watermaker installeren en hem daarna proberen: het werkt! We kunnen weer water maken! En  dat doen we ruim 2 uren. De ‘nieuwe’ pomp wordt wel erg warm.
Het is een hele opluchting dat we weer water kunnen maken. Het alternatief zou zijn af en toe naar een haven gaan om water te tanken. En daarnaast flessen drinkwater kopen en aan boord sjouwen.

De boot beweegt flink op en neer als we wakker worden. We liggen aan lagerwal, met de achterkant naar de wal. De golven komen van ver. Het zwemmen er tegen in is lastig. Het is bewolkt, maar warm. Wahoo ligt prima, met de voorkant naar de golven.
Henk ziet in de verte, richting Albanië, een waterhoos ontstaan. Later gaat het onweren en regenen. Het is heel lang geleden dat we regen gehad hebben. De boot spoelt lekker schoon en ik schrob en dweil na als het is opgehouden met regenen.
De nieuwe doucheslang, die Henk vorige week heeft geïnstalleerd, vertoont een flinke bobbel vlak voor de sproeikop. Even later is hij geknapt en stroomt het water er uit. We kunnen nog wel douchen via het gat in de slang. En daarna de slang afgeknepen opbergen. Henk denkt na over een alternatief. Want de vorige slang werd steeds dikker en dikker en uiteindelijk knapte de buitenslang. Toen bleek dat er een binnenslang in zat. Een doucheslang voor buiten moet sterk zijn en het lang volhouden. Daarom maakt Henk aansluitingen aan een gewone gewapende waterslang. Het monteren is een lastig ding, omdat hij het niet kan zien. Ik probeer het, omdat ik mijn hoofd in het ‘kastje’ kan steken. Het lukt mij om de wartel er op te draaien. Daarna draait Henk hem vast. We kunnen weer normaal douchen na het zwemmen!

De opbergzak is eindelijk af. Met 2 vakjes voor telefoons, 1 groot vak voor iPad en ereader. Een dubbele houder van neopreen voor een flesje water en een blikje bier.
Nu moet ik nog eentje maken in spiegelbeeld voor de andere kant.
We gaan met lege jerrycans in de bijboot 2 keer diesel halen bij de jachthaven. De tanks zijn daarna weer vol en we hebben 100 liter reserve.

Wouter is 28 augustus jarig en we videobellen met hem en Paula. Ondertussen zijn ze aan het zeilen en laten ze het zusterschip Bella Ciao zien, die met hen op zeilt.
We maken de boot zeilklaar. In de loop van de middag zal het wat gaan waaien uit het zuidwesten. We willen naar het zuidoosten. Naar de baai Ormikos Valtou.
Als we vertrekken waait het 5 knopen uit het zuidoosten. We maken een slag naar het oosten en sturen op wind. We hoeven niet te kruisen maar komen met een boog bij de ingang van de baai uit. Daar ligt de Zweedse motorboot Lady al een paar dagen. We hebben met Niklas en Kristina afgesproken hen daar te ontmoeten. Als we geankerd zijn en gezwommen hebben komen ze aan boord. Sinds vorig jaar bij Sardinië hebben we heel wat bij te praten.

Niklas vraagt zondagochtend of we mee gaan wandelen als het nog niet zo heet is. Dat gaan we doen. We worden opgehaald met hun stoere aluminium bijboot Buster. Die leggen we aan bij een klein steigertje. De weg is er vlakbij en we lopen eerst naar het westen. Onderweg mooie uitzichten op de baai en de boten. De weg loopt dood bij de vissers opslagplaats. Dan lopen we terug en een eind omhoog naar het oosten. Vanwaar we de volgende baai kunnen zien. Dat vinden we een goed moment om terug te gaan.
Als we bij Buster komen ligt er een vissersboot te wachten. De vissers zijn vriendelijk. Ze vragen of de catamaran het anker op wil halen. Omdat hun net er onder ligt. Gelukkig kost het geen moeite en halen we het anker op zonder dat er een net aan zit. En de vissers kunnen daarna hun net zonder problemen binnen halen. Ze zwaaien nog vriendelijk en bedanken ons.
Wij varen naar het ‘haventje’. Het restaurantje BukaBuka is open. We zitten lekker in de schaduw op het terras met een biertje of een lemon drankje.
’s Avonds komt Niklas ons ophalen met Buster. Het is gaan waaien en het golft behoorlijk. Maar we stappen droog aan boord van Lady. We krijgen een rondleiding met verhalen, wat ze allemaal aan deze voormalige viskotter gedaan hebben. En dat is veel. De boot roept herinneringen bij ons op aan ons ex-woonschip Noordewind.
Kristina heeft heerlijke kip-curry met rijst gemaakt. We smullen ervan.
We nemen voorlopig afscheid want morgen gaan we elk een kant op, zij gaan naar het noorden. Wij willen naar het zuiden. Maar misschien treffen we elkaar in september ergens. We willen nog samen duiken.

Wij blijven nog een dag. We schuiven een halve mijl op naar het noorden van de baai. Vanwege de wespen, die af en toe hinderlijk zijn. En omdat het harder gaat waaien uit het noordwesten. Dan liggen we daar waarschijnlijk rustiger.
Er zijn inderdaad geen wespen. Wel wat swell (deining) van opzij. Maar daar kunnen we uitstekend mee leven.

De laatste dag van augustus willen we naar het eiland Paxos zeilen. Als het eindelijk een beetje waait uit het westen halen we het anker op. Hij zit goed vast en er blijft een flinke klomp klei op zitten, die er eerst af moet spoelen.
Met grootzeil en genua zeilen we met een rustig gangetje van 4-5 knopen zuidwaarts. Tot plotseling de wind op is. We dobberen een kwartiertje. Dan is er wind. Eerst uit het zuidoosten. Even later komt de wind uit het westen. En het waait meteen flink. Met de fok en een rif in het grootzeil stuiven we met een snelheid van ruim 10 knopen op de noord baai van Paxos af. Die baai heet Lakka. Hij staat bekend om het feit dat het water er erg blauw is en dat er heel veel schepen ankeren.
We varen een klein stukje naar binnen nadat we het grootzeil hebben laten zakken en de fok ingerold hebben. Het lijkt er vol. Veel schepen liggen met de achterkant naar de wal met voor een anker en achter landlijnen. In het midden liggen een flink aantal schepen achter hun anker. We vinden het te druk en keren om, de baai uit.
We zeilen met alleen de fok recht voor de wind via de oostkant van het eiland. Doel is Gaios. Maar eerder komen we een mooie baai voorbij waar het niet druk is. Daar gaan we ankeren. We wachten even omdat een zeilboot bezig is ankerop te gaan. Daarna nemen we zijn plaats in.
De baai heet Kipiadi. Het ziet er mooi uit. Er is een strandje met zwemmers en zonaanbidders. We kunnen het hier vast wel volhouden.

De dagen zijn in de 2e helft van augustus steeds korter geworden en ook was het af en toe bewolkt. De zonnepanelen leveren niet meer voldoende stroom voor ons verbruik. Dus we hebben af en toe de motoren aan om stroom te draaien. We zijn tevreden over de nieuwe dynamo’s bij de bakboord motor.

Het is een lang verhaal geworden, want we hebben veel beleefd deze eerste maand in Griekenland.